In mijn vorige reisverslag vertelde ik al dat we terug zouden gaan naar het hoge noorden. Tijdens onze voorgaande reis zijn we door een enorme storm vast komen zitten. Hierdoor hebben we niet bijster veel kunnen ondernemen in de prachtige natuur boven de poolcirkel.
Omdat we deze keer slechts een lang weekend de tijd hadden kozen we ervoor om de plekken rondom Tromso (opnieuw) te bezoeken. Uiteraard stond het noorderlicht nog steeds op de wish list. We vliegen wederom vanaf Dusseldorf wat deze keer een veelvoud kost van onze vlucht in Februari. Tevens is deze vlucht helaas niet rechtstreeks waardoor we een tussenstop hebben in Oslo het geen ervoor zorgt dat het een lange trip wordt. We houden dezelfde hotels aan maar reserveren het vervoer deze keer niet bij Hertz vanwege de slechte ervaringen van de vorige keer.
Donderdag 21 september
De ochtend start met het afzetten van de kids, voor hun is het immers een normale schooldag. Het afscheid voelt een heel stuk beter dan de vorige keer in Februari. In het kleine autootje van “ons vrouw” rij ik vlot door naar Limburg. Onderweg bel ik nog een hele tijd met mijn eega, wat super dat ze mij deze vrijheid gunt!
Ruim op tijd wandel ik de keuken binnen bij mn maat. Ook daar maak ik even een praatje waarna we de spullen inladen en zonder oponthoud naar Dusseldorf rijden. Eenmaal aangekomen nemen we de verkeerde afslag waardoor het even zoeken was naar P5. Het vinden van een parkeerplek valt tegen, het is veel drukker dan de vorige keer en zo doende zijn we ook hier even zoet mee. Terwijl we naar de uitgang lopen zweeft er nog een roofvogel door de parkeergarage, het eerste memorabele moment is daarmee een feit 🙂
Wanneer we onze koffers inchecken wordt gemeld dat we mogelijk in Oslo de bagage zelf opnieuw moeten inchecken. Hoe en waar, daar hebben ze dan geen antwoord op. De drukte is overigens ook op de luchthaven goed te merken. Lange rijen bij de security waar deze keer mijn tas niet op drugs maar op explosieven getest wordt. Tja weer eens wat anders zullen we maar zeggen.
Ook wanneer we een broodnodig bakkie pleur willen scoren mogen we aansluiten in een lange rij. Gapend drinken we deze versnapering terwijl we wachten tot we mogen boarden. We worden op het laatst nog verzocht naar een andere gate te gaan waarna we met wat vertraging uiteindelijk vertrekken naar de eerste stop: Oslo. In het vliegtuig zit er niemand naast me waardoor ik lekker de ruimte heb. We kletsen de hele vlucht non stop, je zou denken dat je elkaar na dertig jaar niet zoveel meer te vertellen hebt maar niets is minder waar.
In Oslo regent het flink maar gelukkig hoeven we onze koffer niet opnieuw in te checken. We scoren al snel een ongezonde lunch op deze toch best grote luchthaven waarna we weer een tijd mogen wachten. Doordat we niet rechtstreeks kunnen vliegen zijn we een hele dag aan het reizen wat echt zonde van de tijd is.
Wanneer we aan het wachten zijn bij de gate maakt mijn maat nog de opmerking dat er maar weinig gezinnen zijn. Dat had ie beter niet kunnen zeggen. Tijdens de vlucht naar Tromso is er constant gehuil van de velen kinderen. Hoezo geen gezinnen aan boord?
Eenmaal in Tromso regent het niet maar is het wel bewolkt en waait er een flinke wind. Ik check of onze eerste bezienswaardigheid (de kabelbaan Fjellheizen) nog wel door kan gaan maar helaas pindakaas net zoals de vorige keer gesloten vanwege de storm…. Met onze koffers in bezit lopen we naar het verhuur gedeelte.
We hebben deze keer een auto gehuurd via Europecar. De meneer aldaar maakte een gezellig praatje en voorzag me van de nodige informatie. Zo wordt me verteld dat we ook naar Zweden of Finland mogen rijden omdat daar het Noorderlicht vaker beter is. We kregen overigens ook een mooie upgrade een Suzuki S-Cross wat onderhuids een Toyota Rav4 blijkt te zijn. Ik besluit dat ik als eerste achter het stuur kruip, de rem is even wennen en zorgt meteen voor het eerste schaterlach moment. Als een oud dametje stuiter ik de parkeerplaats af. Het parkeren is weer een avontuur op zich zo onder de grond.
In het hotel hadden ze besloten de kamers naast de onze te gaan verbouwen. Het was daarmee een behoorlijke bouwput wat wel jammer was. Onze kamer is behoorlijk verouderd, de badkamer zou in 1970 nog als modern bestempeld worden maar anno 2023 is dat niet meer het geval. “Ach we zijn er maar één nacht”. Uiteraard bel ik even met het thuisfront en voorzie een collega desgewenst van een troosteloze foto van Tromso.
Bij het restaurant Indie hebben we mazzel, er is nog net één tafel vrij. Het eten is net zoals de vorige keer voortreffelijk en ook de goudgele rakkers vinden hun weg naar onze tafel. De rekening daarna is dan ook niet mals maargoed ti’s vakantie. Buiten regent het flink waardoor we de avond op de hotelkamer doorbrengen.
Vrijdag 22 september
De nacht was kort voor mij, een house party elders in de straat en een snurkende reispartner vormden een mogelijke oorzaak. Ik begon de dag met het bellen van het thuisfront, anders dan de voorgaande keer alleen maar positief nieuws. Het ontbijt was weer superb en de lunch die haalde we alvast bij de Backstube. Wanneer we Tromso verlaten zien we een waterig zonnetje verschijnen, wie weet hebben we geluk lachen we!
Het duurt niet lang of ik zie een mooi plekje, we stoppen meteen want het waterige zonnetje heeft plaats gemaakt voor een heuse zon waardoor alle herfstkleuren nog meer knallen en bijna smeken om vast gelegd te worden.
De verschillende kleine bodembedekkers vragen meteen de aandacht met hun felle kleuren, prachtig in hun eenvoud.
Op de achtergrond vanuit de auto hoor ik de muziek die ik zojuist opgezet heb. Mijn inmiddels favoriete band Ayreon. De sfeer is super, het weer is geweldig, dit is een top begin moedigen we elkaar aan. Wanneer ik terug loop naar de auto valt de immense berg in de verte ineens op, needless to say dat deze ook vereeuwigd wordt.
We rijden verder en stoppen met regelmaat voor het maken van foto`s. De bergen, het water, de prachtig gekleurde huizen, de herfstkleuren ze zijn allemaal even mooi en zo anders dan onder een witte winter deken. Sterker nog, die verrekte witte deken heeft er de vorige keer voor gezorgd dat we dit moois niet eens konden bezoeken!
Het duurt even voordat we de juiste plek hebben gevonden voor onze eerste “hike” de Trehorningen trail. Deze werd omschreven als “voorzien van voldoende bewegwijzering, makkelijk te vinden en voor beginners”. Nu kan ik me voorstellen dat een stoere Noorman (of vrouw) mogelijk “iets” fitter is dan mijn persoontje maar dit ging nergens over. Nergens bewegwijzering, op basis van gevoel zijn we maar gaan lopen. Absoluut geen gemakkelijk pad, gravel, losse stenen, stromend water, modder, omgevallen bomen waar je onder of overheen mocht klauteren. Moeder natuur deed haar best het zwaar te maken en zwaar dat was het. De klim was het echter meer dan waard, wat een prachtig gebied!
Hier zijn we net begonnen aan de klim, je ziet de weg nog goed liggen alwaar we gestart zijn:
Inmiddels iets hoger, het grootste deel was een steile klim, pas bovenop de berg vlakte het uit:
Tussendoor stop ik met regelmaat enerzijds omdat mijn afgetrainde lijf (kuch) even rust nodig heeft maar vooral ook om al dat moois in me op te nemen. Door de zon en gedane inspanningen besluit mijn kop pakking lek te raken, lees het zweet gutst over mijn lijf. Wat dat betreft blijft het lastig, je weet qua weer niet wat het doet en dus trek je van alles en nog wat aan.
Hoe hoger we komen hoe mooier het wordt. De weg in de verte hadden we natuurlijk al bereden maar vanaf hier valt het pas op hoe deze door het landschap kronkelt. De enorme hoeveelheid bomen vallen ook hier pas écht op.
Overal waar we keken waren prachtige herfstkleuren, wat dat betreft heb ik veel meer met de herfst dan de winter.
Omdat ik steeds stop om te fotograferen verlies ik mijn maat uit het oog. Die blijkt even later ergens op een rots te zitten genieten van het uitzicht. Ik voeg me snel bij hem en na een korte check blijkt dat we de top nog niet bereikt hebben. We besluiten even te blijven, genieten van de prachtige natuur en vooral de rust. Er is helemaal niemand te bekennen en we wanen ons even alleen op de wereld.
Nadat ik de omgeving heb vastgelegd op mijn persoonlijke “geheugenkaart” neem ik de camera weer ten hande en schiet nog wat plaatjes.
We klimmen gestaag verder terwijl de hemel dicht trekt en de zon ons stilletjes verlaat. Eenmaal boven op de top zie je pas goed hoe ver we geklommen zijn. Het schip op één van de eerste foto`s is nog maar een klein stipje in de verte.
Ook hier op de top vind je nog verschillende mosjes en ander kleurrijk bodemspul.
De vergezichten zijn magnefiek, we blijven dan ook even om dit moois in ons op te nemen en ik maak een filmpje voor de kids zo kunnen ze ook een beetje meereizen.
Gezien we nog veel op de planning hebben besluiten we terug te lopen. Dat gaat een heel stuk vlotter dan op de heenweg. Wanneer we naar de volgende stop rijden zie ik achter een bushokje een pluimstaartje en warempel! Er staat een rendier te grazen! Een beetje een vreemde plek als je het mij vraagt maar wat weet ik ervan 🙂
We parkeren bij een supermarkt alwaar we flink inslaan. Frisdrank, broodjes, koekjes, bier en vooral een enorme zak snoep. Van die laatste kan ik het niet laten mijn dochter op de hoogte te brengen gezien zij de grootste zoetekauw is van ons gezin. We trakteren ons zelf op een welverdiende kop koffie en rijden naar het volgende viewpoint “Ersfjord”. Deze plek valt wat tegen, zeker vergeleken met onze hike. Er is een kleine parkeerplaats en een houten vlonder en dat is het wel. We besluiten te lunchen en maken wat plaatjes waarna we al snel doorrijden naar de volgende spot.
De weg is slecht met ontelbaar veel bochten wat de snelheid er goed uit houdt. Doordat we rustig rijden kunnen we de omgeving beter in ons opnemen en zien we onderstaand tafereel. Wat is het toch prachtig dit zo tegen te komen, puur natuur als je het mij vraagt!
Wederom wordt bevestigd dat de Noren echte scheurneuzen zijn. We staan netjes te wachten bij een wegversmalling voor een tegenligger welke de berg op rijdt, de Noor achter ons vond het allemaal te lang duren en haalt in op het moment dat ik weg wil rijden. Dat ging maar net goed. Niet veel later komen we aan bij het volgende punt: Grotfjord. Een grote parkeerplaats waar we de ongeduldige Noor weer tegen komen. Zijn actie heeft hem wel geteld 30 seconden gebracht… Grotfjord valt nog meer tegen dan de voorgaande plek. Het is niet meer dan een viewpoint over het dorp richting de oceaan.
Al gauw stuur ik de auto terug richting ons einddoel maar niet voordat we langs de weg gestopt zijn bij een prachtig stukje natuur. Hier wordt ik dan persoonlijk wel weer blij van, zomaar langs de weg een prachtige reflectie in een watertje. Het zou zomaar een aangelegd parkje kunnen zijn maar niets is minder waar.
We zetten de reis voort naar Sommaroy en onderweg komen we nog de meest prachtige plekjes tegen. Plekjes die we in Februari helemaal niet gezien hebben omdat alles onder een dikke laag sneeuw bedekt was. De sfeer is nog onveranderd, goede gesprekken, veel gelach, goede muziek en op zn tijd een lekkere versnapering. We stoppen hoe we zin hebben en zoals jullie kunnen zien zijn de weergoden ons nog goed gezind.
Wanneer we Sommaroy binnen rijden parkeren we bij een bekend plekje. De boot naar Senya is net bezig aan de oversteek.
De bekkens waarin vissen worden gekweekt zijn nu goed zichtbaar:
Omdat er weinig wind is besluit ik de drone uit te pakken, zou het dan eindelijk lukken? En jawel hoor mijn eerste geslaagde dronevlucht in het buitenland is een feit! Ik maak onder andere onderstaande plaat welke precies zo uit pakt als ik gehoopt had!
We rijden naar het enige hotel dat Sommaroy rijk is en checken in. De kamer is wederom meer dan prima en hoewel de “denkstoelen” op een andere plek staan zitten ze nog steeds voortreffelijk. Het eten in het restaurant is prima, de bediening kan echter een heel stuk beter. We worden eerst volledig genegeerd en vervolgens met enige minachting aangesproken. Wanneer we uiteindelijk willen afrekenen geeft de bediende aan dat het hem niet uitmaakt of we betalen of niet… Maar als we dan toch zo nodig willen afrekenen moeten we maar naar de bar lopen is zijn antwoord. Het moge duidelijk zijn deze meneer is:
Gezien het wederom flink regent en bewolkt is geen Noorderlicht. We vullen de avond met relaxen en filmpjes kijken, op naar een nieuwe dag!
Zaterdag 23 september
Na een redelijke nacht wordt ik wakker, ik werp meteen een blik naar buiten en warempel de bewolking is een stuk minder. Na het zeer goede ontbijt besluit ik wat plaatjes te maken aan het water achter het hotel. Ik wordt nog aangesproken door een medereiziger over dat het toch zo mooi is hier, daar heeft ze uiteraard helemaal gelijk in.
Ik vertrek met mijn maat richting de eerste fotoplek van de dag en wordt gebeld door een onbekend nummer. Het blijkt de eigenaar van Sommaroy Adventures te zijn. We zouden vandaag om elf uur een Eagle safari hebben maar de schipper heeft zich ziek gemeld. Nog voordat ik iets kan zeggen verteld de eigenaar dat hij het erg vervelend zou vinden als de trip weer niet door kan gaan (de vorige keer gooide de storm roet in het eten) en als we kunnen wachten tot twee uur we een privé trip aangeboden krijgen. Dat is nog eens goed nieuws waar we uiteraard geen nee tegen zeggen. We gooien ter plekke de planning om.
Bij de fotoplek aangekomen valt deze erg tegen, er wordt verbouwd waardoor het idyllische ver te zoeken is. We rijden naar een berg in de buurt om nog een hike te doen gezien de safari pas in de middag is hebben we alle tijd. Het zonnetje schijnt en de hike is geweldig! Ook hier knallen de herfstkleuren je tegenmoed.
Langzaam wordt de mist verdreven door de zon.
De klim is prima te doen en de omgeving is buitenaards mooi.
Op de top hebben we een mooi overzicht over Sommaroy en de diverse eilandjes.
We nemen de tijd om de omgeving in ons op te nemen, we stoppen even met praten en lachen. De rust wordt onderbroken door een geluid wat me niet bekend voorkomt. Meteen schiet er door mijn hoofd de Zee Arend! En jawel ik heb gelijk, drie stuks zweven boven de bergen en geven ons een een prachtige show.
Terwijl we weer naar beneden lopen bel ik nog met het thuisfront. We doen wat boodschappen bij de Matkroken wat uiteraard weer een klein fortuin moet kosten. Op onze hotelkamer bereiden we ons voor op de Eagle safari en rusten we wat uit. Ik zorg ervoor dat de camera al goed ingesteld is en al het nodige binnen handbereik in de tas zit. We kleden ons warm aan gezien we het open water gaan trotseren.
We besluiten te wachten in de “denkstoelen” en iets voor twee uur stapt er een man binnen. “Hi, I think you are Paul?” Yes antwoord ik en al gauw lopen we achter onze schipper aan richting de haven. De verwachtingen worden meteen getemperd “So, you want to see some Eagles?” uiteraard willen we dat maar wordt er verteld gezien het jaargetijde zitten ze ver weg dus hij kan geen beloftes doen.
Zoals beloofd hebben we de zeshonderd PK sterke boot voor ons alleen. Onderweg is het gezellig, we praten honderduit met de schipper welke ook ooit fotografeerde maar nu dus de eigenaar is van Sommaray Adventures. We varen richting Senya alwaar we op een behoorlijke afstand de eerste Arend spotten. Ondanks de eerder gemaakte afspraak om alleen met een reddingsvest naar het achterdek te gaan mogen we zo naar buiten. Het water is kalm, dat komt wel goed met jullie lacht de schipper ons toe.
De schipper doet zijn best de boot zo goed mogelijk te positioneren maar de vogel kiest al snel het hazenpad. Ik snel naar binnen om de extender te plaatsen, mijn 70-200 komt tekort. Ik baal ervan dat ik de 300MM niet mee heb genomen maar goed dat is niet anders.
We varen verder en genieten van het prachtige weer en de nog mooiere omgeving.
We leggen de boot weer stil wanneer er wederom een arend opvliegt. Dichterbij dan dit ga je ze niet krijgen zegt de schipper. Ik denk meteen, dan mogen de foto`s op de website wel aangepast worden want die schetsen een heel ander beeld. Het silhouet op onderstaand plaatje maakt de foto naar mijn mening.
Zelfs 400mm blijkt te kort wanneer ze zo ver weg zitten verzucht ik. We varen weer verder en maken nog één laatste stop en deze keer is het raak! Op een eilandje zit een zeearend welke me eerst de tijd geeft hem (of haar) zittend vast te leggen.
Na een tijdje besluit deze prachtige vogel te vertrekken waarna ik nog een hele serie prachtige beelden kan maken.
Wanneer de arend over de boot vliegt krijg ik de kans nog betere platen te schieten. De camera ratelt er op los terwijl de schipper enthousiast roept “you must have some nice photo`s by now” en dat hebben we zeker!
Wanneer ik een aantal foto`s laat zien aan de schipper roept hij enthousiast “wow these ar really sharp, could you share them so I can use them for our socials? uiteraard doe ik dat, wat een geweldig eind van deze super mooie middag. Wanneer we op volle snelheid terug varen vraagt de schipper naar onze plannen voor de rest van de dag. Ik vertel dat ik de drone nog eens wil laten opstijgen. Een goed plan vind de schipper maar hij waarschuwt me dat ik moet uitkijken bij de arenden die hebben het niet zo op drones en vallen deze vaak aan waarna de drone het niet kan navertellen.
Terug in de haven nemen we afscheid en lopen we terug naar het hotel. Op onze kamer voorzien we onszelf van een lekker bakkie pleur en een heerlijke donut. Even rusten we uit en bergen de spullen weer op. We besluiten om nog een laatste rondje te maken en pakken de auto om richting de parkeerplaats bij de SommaroyBrua te rijden. Daar stuur de zoals gezegd de drone de lucht in en maak een aantal mooie platen.
De camera wordt eveneens nog even aan het werk gezet.
We rijden weer richting het hotel alwaar ik tijdens de zonsondergang de laatste platen op Sommaroy maak. Wat een dag, wat een geweldig eind van dit avontuur.
Ik bel nog eens met het thuisfront om mijn belevenissen te delen en kijk relaxed een filmpje op de hotelkamer. Als avondeten hebben we Rudolph inclusief zn rode neus. Ondanks dat de voorspellingen voor het Noorderlicht goed zijn en het zelfs zo helder is dat ik sterren kan zien hebben we geen geluk. Zoals er al eens gekscherend wordt gezegd: Ga niet tegelijk met Paul op zoek naar het Noorderlicht want dan vind je het nooit 😀
Zondag 24 september
Na een korte nacht staan we al vroeg op, onze vlucht vertrekt om kwart over elf dus veel tijd hebben we niet. Na het ontbijt voldoe ik meteen de rekening en klets ik nog even met de baliemedewerkster. Wanneer we terug rijden naar Tromso worden we gehuld in magisch licht waarvoor we helaas geen tijd hebben (of nemen) om vast te leggen. Net voordat we Tromso binnen rijden worden we gestopt door de politie. Er is een grootschalige alcohol controle gaande waaraan ik ook wordt onderworpen. Uiteraard niets aan het handje en zo zijn we alsnog ruim op tijd op de luchthaven.
Ik maak nog even een laatste plaatje van Tromso alvorens we met een kleine vertraging naar Oslo vliegen.
In Oslo hebben we deze keer nog meer tijd dan op de heenreis. Ook op deze vlucht hebben we vertraging waardoor we uiteindelijk om zeven uur in de avond landen op Dusseldorf. Voor de beeldvorming onze reis in februari welke rechtstreeks was duurde drie en een half uur van Dusseldorf tot Tromso. Deze vlucht? Reken zelf maar uit 😉
We zijn het in ieder geval beiden eens over het volgende: Noorwegen is prachtig maar het IJslandse landschap is meer divers en naar onze mening bijzonderder. Conclusie? Onze volgende reis gaat weer naar IJsland.