Wie mijn vorig reisverslag gelezen heeft kan zich wellicht herinneren dat we niet bijster ver geraakt zijn en onze doelen bij lange na niet behaald waren. De beste oplossing is in dit geval: een nieuwe reis boeken.
Ook deze keer plakten we er een extra dag aan want zoals jullie inmiddels wel weten hoe meer nachten op IJsland hoe meer kans op het felbegeerde Noorderlicht. Wie overigens denkt prachtige foto`s van dit natuurverschijnsel te zien in deze blog: helaas pindakaas ook deze keer geen Noorderlicht voor ons….
De titel van deze blog heeft alles te maken met het geen we wel veelvuldig gezien hebben Vuur (prachtige zonsondergang) en ijs (het ijsschotsen meer).
Zoals een wijs man (beter bekend als Gerry van Roosmalen van Ode aan IJsland) me deze trip vertelde: “elke dag op IJsland is bijzonder”. Ga vooral voor dat geen het eiland te bieden heeft en zie het Noorderlicht als kers op de ijstaart. Dat advies zal ik dan vanaf nu ook ter harte nemen.
De te bezoeken plekken waren grotendeels het zelfde als onze voorgaande reis aangevuld met een aantal nieuw verkregen pareltjes. We vlogen deze keer met Iceland Air wat betekende, later vertrekken, later terug vliegen en beiden een koffer tot 23KG. Geen overbodige luxe zoals de voorgaande reis wel bleek.
Lang verhaal kort, na een lange tijd wachten en voorbereiden kon het avontuur weer beginnen!
Dinsdag 15 oktober
Voorgaande dagen had ik de App Vegagerdin weer goed in de gaten gehouden en “what do you know” het zou weer gaan stormen in het Zuiden en uiteraard het Oosten van IJsland. Er was overigens ook goed nieuws de KPindex gaf minimaal 2, maar vaak ook 3 aan.
Vol goede moed vertrokken we dan ook vanuit het Brabantse naar Schiphol. We zochten een tijdje naar een parkeerplek en waren al vlot bij de incheckbalie. Iceland Air had voldoende balies beschikbaar en al snel stonden we in de rij bij de douane. Ook hier een en al vriendelijkheid. Dat hebben we wel eens anders gehad. Het werd nog even vervelend toen ze me redelijk uitgebreid gingen fouilleren maar ach even tot 10, 100 en 1000 tellen en ook dat was weer achter de rug.
Er ontstond nog enig oponthoud bij de gate maar ook dat werd uiteindelijk opgelost. Na een fijne vlucht inclusief film en drankje landen we weer op het door mij zo geliefde IJsland.
Zoals altijd waren de koffers weer snel in ons bezit en stonden we al gauw aan de balie om onze huur auto op te halen. Ook hier hadden we mazzel, we hadden een upgrade gekregen naar een Subaru Forester. Een heerlijk grote jeep met alle mogelijke opties en comfort.
Dat laatste zorgde voor de eerste lachbui, ik kon met geen mogelijkheid de stoel naar voor krijgen. Naar boven en beneden check, leuning naar achter of naar voren check, maar een knopje om naar voor te gaan kon ik niet vinden. Dan maar uit de auto en gelukkig had mn maat al snel ontdekt dat één van de knopjes meerdere functies had. Zo ook het verschuiven van de stoel… ahum.
Wanneer ik de hoofdweg op rijdt en in de verte Reykjavik en de bergen zie verschijnen voel ik het weer: ik ben weer bij mijn tweede thuis!
Deze keer geen sneeuw maar de beloofde storm, die was er wel. Ondanks dat deze auto toch behoorlijk zwaar is werden we met gemak naar links en rechts gedrukt. Het irritante was dan ook dat de auto een systeem had om je dan automatisch weer terug te sturen. Dat was enorm vervelend omdat het sturen dan ineens heel licht aanvoelde. We zochten dan ook snel het knopje om deze onzin uit te schakelen.
Onder het genot van een lekker deuntje vlogen de kilometers voorbij. Uiteraard gingen we weer in Selfoss boodschappen doen waarbij (je raadt het al) de cake niet mocht ontbreken. Na deze break wisselden we van plek waardoor ik snel wat foto`s kon maken en naar het thuisfront kon versturen.
Deze keer namen we de juiste afslag naar Hotel Anna en kwamen we zonder problemen aan. We kregen dezelfde kamer als de vorige keer en al snel zaten we met een heerlijk biertje aan het enorm goede avondmaal. Hotel Anna is echt een aanrader!
Ondanks de KPI van 3 viel er door de dikke bewolking helemaal niets te zien en besloten we maar onder de wol te kruipen. De volgende dag hadden we een lange weg te gaan met een druk schema.
Woensdag 16 oktober
Na een enorm goed ontbijt en een leuk gesprek met één van de serveersters zitten we alweer snel achter het stuur, op naar de eerste stop van deze dag. Ook nu waait het nog enorm en is de code geel nog steeds van kracht. Inmiddels is het ook begonnen met regenen maar als het goed is zou dat later die ochtend stoppen.
Wanneer we de berg bij Vik afdalen waait het zo hard dat de ruitenwissers niet meer bewegen. Het motortje krijgt ze niet meer verplaatst, hier in IJsland is de natuur echt de baas!
Onze eerste stop van vandaag is bij Eldhraun. Er zijn niet echt parkeerplaatsen te vinden dus we draaien zomaar ergens de weg af en eindelijk: de eerste foto`s worden vastgelegd op het geheugenkaartje. Wat een bizar landschap is dit toch, vlijmscherpe lava rotsen met een zacht groen mos kussentje.
We lopen uiteraard alleen op de plekken waar geen mos aanwezig is want we willen de natuur niet verstoren. Het duurt namelijk enorm lang voordat de beschadigingen aan het mos weer terug gegroeid zijn.
We rijden weer verder en ik zie wederom een mooi plekje. Deze keer vallen we schijnbaar op en even later stoppen er meerdere auto`s. Ik stoor me er niet aan en ben bezig een mooie compositie te bepalen waarna er ineens een man naast me komt staan en zegt: ja, dat heb je goed gezien, dat ziet er mooi uit wanneer je klaar bent ga ik ook deze foto maken. Tja alles is wel een keer gefotografeerd maar nog niet door mij, of door hem in dit geval.
We vertrekken naar onze volgende stop eentje welke we beiden niet kunnen uitspreken en het nodige gelach met zich mee brengt: Fjaðrárgljúfur. De weg hiernaar toe is ook meteen het eerste stukje off road. De regen is inmiddels gestopt en de stemming is opperbest. Het gebied is prachtig om te wandelen en de kloof is vanuit elk standpunt geweldig.
De velen uitstekende rotsen zijn overigens afgesloten (op z’n IJslands wel te verstaan) en ik kan me goed voorstellen waarom. De wind is nog steeds enorm krachtig en zou je zonder enig probleem van de rots af kunnen drukken waarna je de val niet na kan vertellen.
Het is er overigens niet druk, heel even moet ik wachten bij een bordes omdat je hier niet met veel mensen tegelijk op kan. Ik kon het overigens niet laten om over de railing te gaan hangen om toch net dat perfecte plaatje te maken. Na nog wat foto`s met een lange sluitertijd:
neemt mijn maat het stuur in handen en vertrekken we naar de volgende hotspot de Lómagnúpur. Tijdens de rit zie ik ineens vanuit mijn ooghoek iets wat op een waterval lijkt, snel vraag ik mijn maat een plekje te zoeken en ja inderdaad een prachtige (voor ons nog onbekende) waterval!
Ook hier hebben we een zelfde effect: niet lang nadat we geparkeerd zijn verschijnt een tweede en derde auto. Inmiddels zijn ook de wolken aan het verdwijnen en laat de zon zich al wat zien. Het wordt een prachtige dag lachen we elkaar toe! Na nog een laatste plaatje geschoten te hebben rijden we weer verder.
Al snel zien we de berg verschijnen en parkeren de auto. Onze magen vertellen ons dat het tijd is voor de lunch. We gooien de kofferbak open en al snel genieten we van een heerlijk broodje en wat te drinken. Dit soort momenten blijven in mijn geheugen gegrift. Het gevoel van vrijheid en vriendschap is niet te omschrijven.
Na de lunch ga ik op zoek naar het beeld wat ik in mijn hoofd had. De berg welke reflecteert in het water. Echter veel water is er niet te vinden. Ik vrees dat dit niet gaat lukken zegt mijn vriend. Koppig als ik ben loop ik naar beneden, naar het kleine poeltje water wat er nog staat en verrek! Het water spiegeld voldoende om het beeld te maken. Yes! Weer een overwinning.
We rijden weer verder naar het Oosten en de eerste gletsjers doemen voor ons op.
Het is voor ons overigens voor het eerst dat we een gletsjer zien en jeetje, wat is dat machtig! Ook nu stoppen we wanneer we iets moois zien. Niets moet en (bijna) alles mag luidt het credo!
Gezien het weer goed is en we nog voldoende tijd hebben besluiten we een bezoekje te brengen aan Hofskirkja. Dit is de eerste en (tot nog toe) enige keer dat er teveel mensen waren bij een object. Er werd een rondleiding gegeven rondom het kerkje wat nogal veel tijd in beslag nam. Ik moest natuurlijk een foto hebben zonder mensen.
Na deze stop leek het ons verstandig om te gaan tanken en uiteraard een bakkie koffie te doen. We vonden een tankstation met een klein winkeltje en al snel liepen we naar buiten met een heerlijk bakkie pleur. Klein detail: het stormde nog steeds en er was nog steeds code geel. Dit kleine detail zorgt er vervolgens voor om met een grote windvlaag de inhoud van mijn koffiebeker over de zijkant van de auto te smeren. Moeder natuur laat wederom van zich horen.
Na een klein overgebleven slokje koffie en een plak cake vervolgen we onze reis naar ons einddoel voor vandaag: Jökulsárlón, het bekende ijsschotsen meer. Eenmaal aangekomen had ik verzonnen om mijn moeder te bellen (daar waren de kids uit logeren) en vervolgens voor deze webcam te gaan staan. De kids zouden me dan kunnen zien met het ijsbergen meer op de achtergrond.
Zo gezegd zo gedaan en de kids vonden het geweldig, de meneer van de boot verhuur vond het wat minder want schijnbaar stond ik op een plekje waar dat niet mocht, oh well…
We liepen een eerste rondje langs het meer
en gingen ook even naar Diamond Beach. Wow echt indrukwekkend! Ik denk zelfs voor mij één van de meest indrukwekkende natuurverschijnsels die ik ooit aanschouwd heb.
Op weg naar het hotel bezoeken we nog even snel Fjallsárlón, het kleinere gletsjer meer. Het hotel had afgelopen jaar een aantal award `s gewonnen en dat was ook wel te zien. Enorm netjes en modern. De prijzen van het avond eten en een biertje waren wat minder netjes maar ach het is vakantie en het smaakte er zeker niet minder om!
Deze avond was het helder, de maan en sterren waren duidelijk zichtbaar. Maar helaas, hoe vaak we ook naar buiten tuurde het Noorderlicht liet zich niet zien.
Donderdag 17 oktober
Uiteraard wederom vroeg uit de veren, want ook nu hadden we weer een druk schema. Na een zeer goed en uitbundig ontbijt stoven we weer snel weg in onze Subaru, op naar het volgende avontuur.
De eerste stop was Jökulsárlón, we waren namelijk al de hele tijd aan het twijfelen om middels een Zodiak (rubberboot) het meer op te gaan. Ondanks dat het best prijzig was konden we de drang niet weerstaan en vroegen of en hoe laat er nog plek was. We hadden geluk er was over 10 minuten een afvaart en, er was nog plek!
We werden in een zwaar opblaasbaar pak gehesen en met een groepje liepen we achter onze kapitein aan. De dames volgden deze IJslandse god op de voet want ja het oog wil ook wat. Gelukkig hield hij zowel de dames als heren tevreden want hij hield er wel van om een beetje vaart te maken met de boot. Één van de twee Nederlandse dames welke naast ons zaten riep dan elke keer “oke, oke dit is gaaf heh, dit is gaaf” aan haar stem te horen vond ze het vooral spannend.
Zoals ik al aangaf was het meer vanaf de kant al enorm indrukwekkend met de gletsjer en grote drijvende ijsbergen. Echter vanaf de boot is het helemaal geweldig, sterker nog ik denk dat dit een van de gaafste dingen is die ik ooit gedaan heb. We kwamen enorm dicht bij de ijsschotsen en de gletsjer.
De enorme muur van ijs was ontzettend indrukwekkend.
Ook kwamen we meerdere keren zeehonden tegen welke vreemd genoeg relaxed bleven liggen op het ijs en zich goed lieten fotograferen.
Toen we na een tijdje varen weer terug gingen vloog er nog een grote groep papegaaiduikers naast de boot, hoe gaaf kun je het krijgen. Deze excursie kan en wil ik aan iedereen aanraden het is echt een bucketlist item!
Na deze geweldige ervaring gingen we op zoek naar diamanten op Diamond Beach. Dit strand is elke keer anders, soms liggen er velen kleine stukken ijs en dan weer enorme rotsblokken. Het weer is overigens nog steeds fantastisch en we genieten dan ook met volle teugen. We lopen een heel eind over het strand tot er geen mensen meer zijn. Heerlijk, het zonnetje, geruis van de zee en een prachtig landschap.
We stappen tevreden onze jeep in, tuurlijk ik had er nog wel uren bezig kunnen zijn maar het volgende item loert alweer aan de horizon. We gaan deze keer even echt offroad, gaten, flinke keien en modder trotseren we. Ineens zie ik een grote kudde rendieren! Meteen zetten we de auto aan de kant en behoedzaam loop ik in de richting van deze prachtige dieren. Wat enorm gaaf om ze zo in het wild te zien.
We storen de dieren niet te lang en vervolgen onze weg. Het tempo wordt steeds lager, scherpe stenen, diepe gaten, krappen bochten, steile heuvels met net genoeg ruimte voor één wagen. We volgen de weg (?) behoedzaam tot we een (soort van) parkeerplaats bereiken. We zijn er! Je zou het absoluut niet verwachten en het staat ook absoluut niet heel duidelijk aangegeven maar hier is een mooie waterval te vinden de “Bólstaðafoss”.
Eerst nuttigen we een heerlijke lunch zo vanuit het vuistje en deel ik nog even wat jaloersmakende foto`s met het thuisfront. Ondanks dat we ver van de bewoonde wereld zijn is het mobiele bereik nog prima. We hoeven slechts een paar honderd meter te lopen alvorens we de waterval zien. Uiteraard worden er weer de nodige plaatjes gemaakt en tevreden stappen we weer in de auto.
Het gaat weer van bots, bonk, auw, oei, oef tot we stoppen aan de “Heinabergsjökull”. Er staat slechts 1 andere wagen of beter gezegd camper en voor de rest zijn we wederom helemaal alleen op de wereld. Vanaf de parkeerplaats lijken de ijsschotsen dicht aan het strand te liggen dus opgewekt starten we de wandeling.
Hoe dichter bij we komen, hoe verder weg het ijs blijkt te liggen, ach we hebben weer een mooie wandeling gehad. Weer rijden we hotsend en botsend terug naar de hoofdweg waarna we de auto weer de sporen kunnen geven. Op naar de Eystrahorn.
Na enige tijd rijden en voor de verandering wederom met een goed gesprek komen we aan bij de Eystrahorn. De minder bekende en minder bezochte tegenhanger van de Vestrahorn. Minder indrukwekkend is deze berg zeker niet en al snel zijn we uit de auto. Mijn maat aan de oceaan om even te telefoneren en ik op zoek naar de beste composities. Ik hoef op IJsland nooit lang te zoeken naar een goede standpunt want eigenlijk is alles wel mooi.
De tijd tikt snel verder en de zon begint te zakken. Ik zie ineens een watertje waar ik een mooie spiegeling kan maken en wacht geduldig tot de wind even wat minder waait.
Eenmaal in de auto probeer ik met de kids te bellen, echter (ik vermoed door de bergen) valt het bereik steeds weg. Niet veel later rijden we richting de Vestrahorn alwaar ik alvast een kijkje wil nemen voor een ochtend shoot.
Ik kijk naar rechts en zie ineens de lucht fel rood, oranje en paars kleuren. “Eum, zou je kunnen stoppen” schreeuw ik bijna uit. Tuurlijk antwoord mijn maat kalm en niet veel later ratelt mijn camera er weer lustig op los. Ook nu worden we al snel vergezeld door andere reizigers welke ook dit moois willen vast leggen.
Bij het Viking cafe blijkt dat we een kaartje moeten kopen om door te kunnen rijden naar de Vestrahorn. Dat doen we morgenvroeg wel, nu eerst eten! Vooraf had ik al een mooi restaurantje weten te vinden in het plaatsje Hofn alwaar we voor een beduidend lager bedrag hebben gegeten als de voorgaande avond. Eenmaal ingecheckt in het hotel tuurden onze ogen weer de duisternis in, op zoek naar dat felbegeerde groene licht. Helaas we moeten ons tevreden stellen met de mooie zonsondergang.
Vrijdag 18 oktober
Het zal jullie niet verbazen dat we wederom vroeg in de auto zaten. Ik zou me bijna schuldig gaan voelen om mn maat steeds weer zo vroeg op te laten staan. We beginnen deze dag met de zonsopkomst bij Vestrahorn en WOW wat is het mooi en tegelijk ook al best druk. Op meerdere plekken zie ik statieven staan voorzien van indrukwekkende apparatuur. We worden nog vriendelijk bedankt door een mede fotograaf wanneer we geduldig wachten en niet door het beeld lopen. Ach, het helpt dat ik er zelf ook een pesthekel aan heb wanneer dat mij zou overkomen.
Ik probeer verschillende standpunten, berg er helemaal op, een stukje, lange sluitertijd, grashalm ervoor wat meer oceaan…. Bij elke plaat denk ik weer pff, wat gaaf dat gaat weer veel tijd achter de computer worden aan nabewerking. Want elke foto verdient dat nu eenmaal in mijn optiek.
Op de terugweg stoppen we nog even om een spiegeltje te schieten en ik kan het niet laten (hoe suf ook) om mezelf ook even te vereeuwigen.
Bij het Viking café regelen we een lekkere bak koffie “and off we go!” We hebben vandaag een behoorlijke reis voor de boeg, helemaal van Vestrahorn naar Geysir, zo`n 550 kilometer (exclusief uitstapjes).
We stoppen onderweg met regelmaat om te fotograferen of een bakkie te doen. Dat laatste gaat zonder storm overigens een stuk beter, de koffie beland deze keer daadwerkelijk in mijn mond.
Uiteraard had ik een aantal ingeplande stops op het lijstje staan, de eerste was Svartifoss. We parkeren op een grote parkeerplaats en nemen het advies om te betalen ter harte. Het blijkt dat je nummerplaat geregistreerd wordt bij in en uitrijden dus laten we maar geen risico nemen.
De wandeling naar deze waterval is best pittig. Eerst een steile klim (vol in de zon) en daarna een glibberige daling. Hierbij zet ik mijn voet nog per ongeluk op een stukje ijs waarna ik bijna naar beneden tuimel. Er is niets mis met je evenwicht lacht mn maat nog.
Bij de waterval is het druk, te druk naar mijn smaak. Ik moet lang wachten alvorens ik de foto`s kan maken welke ik in gedachte heb. Ook moeten we weer even kwajongens streken uithalen waarbij mn vriend op een grote rots in het midden van de rivier zit en ik hem de camera en statief aangeef. Tja alles voor een mooi plaatje toch?
Op de terugweg worden we aangesproken door een stel Chinese dames met enorme zonnebrillen “of het nog ver is en hoe lang het dan nog lopen is”. We leggen ze vriendelijk uit hoe de vork in de steel zit en vervolgen onze wandeling.
Onze volgende stop wordt in Vik, we moeten onze voedsel voorraad aanvullen en uiteraard tijd voor koffie en cake! Na dit bezoekje gaan we naar de laatste bezienswaardigheid voor vandaag de “Kvernufoss” een minder bekende waterval in de buurt van de Skogafoss. Het weer is inmiddels slechter geworden, grijze luchten met zo nu en dan regen.
Voor een minder bekende plek is het best druk, vooral ook omdat er maar een smal pad leidt naar deze mooie Foss. Ik schiet een paar platen maar vindt niet echt wat ik zoek. Inmiddels begint het ook echt te donker te worden. Tijd om te stoppen en naar het hotel te gaan besluiten we.
We rijden nog een hele tijd en stellen ons al een heerlijk avondmaal voor. De vorige keer was het namelijk prima eten bij Litli Geysir. De teleurstelling is dan ook groot wanneer we vernemen dat de keuken vanwege een evenement gesloten is en we naar hotel Geysir moeten. Hier eenmaal aangekomen hebben we uren moeten wachten en uiteindelijk een kleffe hamburger gegeten aan de bar. Dit is dan ook het eerste en enige minpunt aan deze reis (oh ja, en het missen van het Noorderlicht natuurlijk). Later op de avond hoor ik nog dat Gerry met zijn groep meer geluk hebben. In het Westen van IJsland was er wel Noorderlicht. Tja wat zal ik zeggen soms zit het mee en soms zit het mee tegen..
Zaterdag 19 oktober
Onze laatste dag op dit mooie eiland is aangebroken. De eerste stop is de Bruarfoss. Deze prachtige waterval konden we tijdens onze voorgaande reis niet bereiken vanwege de sneeuwstorm. We proberen nog met de auto het park op te rijden maar helaas blijkt dat geen optie. We parkeren daarom netjes op de parkeerplaats en beginnen aan de wandeling. Op het bordje staat aangegeven dat heen en terug zo`n drie uur zal duren…. Dat paste niet helemaal in mijn planning maar ach we zijn er nu toch….
De wandeling gaat over modderige paden, gladde rotsen, door een berkenbos waarna we de eerste waterval bereiken de “Hlauptungufoss”. Prachtig blauw water dondert langs de rotsen naar beneden. Er staat al een groepje mensen druk te fotograferen en ook ik sla snel mijn slag. Het is geen ongevaarlijke plek. De rotsen zijn echt glad en het waait behoorlijk. Het verbaasd me dan ook wanneer een Chinees stel hun kind dicht langs de rand laat lopen….
We lopen weer verder en komen onderweg de “Midfoss” tegen, tja dat hadden we allemaal gemist wanneer we wel op het park geparkeerd hadden. Ruim binnen 1,5 uur komen we dan aan bij de Bruarfoss en het mag gezegd worden absoluut de moeite waard! Wat een enorm gave waterval! Ontelbaar vele kleine stroompjes lopen langs de rotsen naar beneden de felblauwe rivier in.
Snel vind ik mijn weg naar beneden op zoek naar de beste compositie. Wederom zijn er velen het met mij eens want zodra ik weg loop wordt mijn plekje direct opgevuld door andere fotografen.. Ter plekke besluit ik dat ik absoluut nog eens terug moet met beter weer. De lucht doet geen eer aan deze prachtige waterval.
De terugweg gaat een heel stuk sneller en inmiddels is de modder bij de berkenboompjes behoorlijk diep geworden. Ik zie een Chinese meneer in een 3 delig pak en lakschoentjes voorzichtig over de bruine drab glibberen. Even later ontmoet ik 3 Duitse jongeren die alles bij elkaar vloeken en om de paar meter steeds hun fel witte sneakers poetsen met een zakdoekje. Ik kan het niet laten om te zeggen dat ik verwacht dat ze aan één zakdoek niet genoeg gaan hebben. Ook hier verbaas ik me weer hoe slecht mensen zich voorbereiden en zich inlezen in de te bezoeken plek.
Bij de parkeerplek komen er nog 3 Chinese dames naar ons toe om wederom te vragen hoe lang het lopen is en of de weg goed begaanbaar is. Ook deze dames zijn totaal niet gekleed voor deze trip. Ik wijs naar mijn inmiddels bruine bergschoenen en broek die ooit blauw was. Lachend en met een duimpje in de lucht vertrekken ze, we vragen ons beiden af of ze ons wel begrepen hebben…
We rijden terug naar het dorpje Geysir waar we wat cadeautjes inkopen voor de kids en natuurlijk mag een bakkie pleur niet ontbreken. We vervolgen onze weg naar de “Háifoss”. Het wordt nog even zoeken wanneer de weg afgesloten lijkt maar al gauw rijden we uiterst voorzichtig over de slechte weg naar deze geweldige waterval. Voor deze weg raadt ik overigens een 4×4 aan welke liefst wat hoog op de poten staat. De kuilen en stenen die je tegen komt zijn behoorlijk indrukwekkend en slopen de bodem van een lage auto met gemak.
Wanneer ik oog in oog met de waterval sta is dit de tweede keer deze reis dat ik sprakeloos ben. Ik merk dat mijn maat ook onder de indruk is. Vanaf 122 meter hoogte dondert het water naar beneden. De omgeving zou zo uit een of andere fantasie film kunnen komen, wat is het hier machtig mooi!
We banen ons weer een weg terug naar de hoofdweg om even later wederom een offroad weg in te slaan. Hierbij mogen we een steile helling nemen met kuilen, flinke stenen en gravel. We kunnen niet zien wat er aan de anderen kant zich bevind dus een beetje gezonde spanning is er wel.
Ook hier is aan het eind van de weg een prima parkeerplek te vinden. We starten de wandeling naar de “Gjáin”. We zijn al even aan het zoeken naar de bewegwijzering wanneer we ineens opgewonden stemmen horen. Wanneer we kijken zien we een dame zich ontdoen van haar kleding en in haar ondergoed de rivier in springen. WTF! Is onze eerste reactie, het is in een dikke jas al aardig fris laat staan in je ondergoed. Tja je hebt overal mensen voor zullen we maar zeggen.
De wandeling naar de Gjáin is uitdagend, je moet wat van rotsen af glijden en je op sommige plekken goed vast houden. Het verbaasd ons dan ook niet dat we alleen zijn bij de waterval. Wederom geniet ik van de rust en denk ik al met frisse tegenzin aan alle drukte die er over een paar dagen weer in overvloed zal zijn.
Tijdens de wandeling terug bedenk ik me ineens dat we helemaal nog geen foto van ons tweeën heb genomen. We besluiten na een drankje dat het landschap eigenlijk wel erg mooi is en we nemen de foto dan ook ter plekke.
We rijden weer terug naar de hoofdweg waarbij ik het thuisfront even bel en middels whatsapp live laat meegenieten van onze rit door ruig terrein. Super dat dit mogelijk is! De zon begint onder te gaan en ondanks dat we nog een behoorlijke trip moeten maken naar ons hotel besluiten we toch nog één Foss te fotograferen alvorens ons avontuur echt ten einde komt. We bezoeken één van de bekende watervallen uit Game of Thrones de “Hjalparfoss”. Wederom een prachtige kleine waterval. Na een aantal foto`s dringt het dan toch door: dit was het, het zit er bijna op we gaan weer terug naar huis.
We halen nog een keer koffie langs de kant van de weg waarna we uiteindelijk parkeren in Reykjavik om daar een heerlijk avondmaal te genieten in een Italiaans restaurant wat aanbevolen was door IJslandtours de reis organisatie waarbij ik al vier keer een reis heb geboekt.
Ik voel me nog even wat bezwaard om met mijn enorm vieze modderige kleren plaats te nemen tussen de net gelede mensen maar ach “what the hell” die zien we toch nooit meer. Met een volle maag rijden we naar Keflavik waar we onze trouwe auto nog een laatste keer voorzien van brandstof en we na een korte nacht weer terug vliegen naar Nederland. De reisdoelen zijn deze keer allemaal meer dan behaald.
Het Noorderlicht? Helaas wederom niet gelukt dus, jazeker we gaan nog eens terug!