Tijdens mijn vorige reis (welke hier te vinden is) ben ik met mijn basisschoolvriend naar IJsland geweest. Het doel was het zien en vastleggen van het Noorderlicht. Ondanks het feit dat we dit prachtige natuurverschijnsel wel gezien hadden waren we destijds nog niet geheel tevreden.
Tijdens een filmavondje kwamen onze avonturen in IJsland dan ook weer ter sprake. “Eigenlijk moeten we gewoon nog eens terug” besloten we. Nu, iedereen die mij een beetje kent weet dat dit niet tegen dovemansoren gezegd is en de radertjes begonnen al te draaien. Wanneer zullen we gaan? Hoe lang deze keer?
Er werd al snel besloten dat het tijdens de carnaval zou gaan gebeuren. Voor mijn vrouw en de kids is dat makkelijker en mijn maat had toch al vrij die dagen. We kozen er deze keer voor om een extra nacht te boeken want dat gaf meer kans op het Noorderlicht. Ook besloten we deze keer telkens op een andere plek te verblijven om zo meer te kunnen zien. Naast het Noorderlicht was mijn hoofddoel het bezoeken van het ijsschotsenmeer: Jökulsárlón Een webcam met mooie beelden vindt je overigens hier.
Zoals altijd werden ook deze keer de voorbereidingen zeer uitgebreid gedaan. Reizen in IJsland in de winter is namelijk niet zonder gevaar zoals wij ook deze reis zouden ontdekken. Er werd aangeraden zeer goed schoeisel en warme kleding mee te nemen. De verwachtingen waren dat de gevoelstemperatuur rond de -20 zou liggen en ook een flink pak sneeuw behoorde tot de mogelijkheden.
We namen dit advies uiteraard ter harte en er werden laarzen aangekocht welke tot -25 warmte boden, een dikke skibroek, thermo-ondergoed, warme truien en jassen. Tevens werden er op advies crampons besteld omdat het erg glad kan zijn rondom de watervallen. Uiteraard maakte ik weer een detailplanning en ook nu werden er met regelmaat nieuwe bezienswaardigheden aan de (al veel te lange) lijst toegevoegd.
In oktober 2017 werd onze zoon geboren wat in de maanden daarna ervoor zorgde dat ik toch wel twijfels kreeg over deze reis. Onze kleine knul heeft last van Reflux wat ervoor zorgde dat nachtrust naar de eeuwige jachtvelden verbannen werd. Het idee om mijn vrouw alleen te laten en de zorg te laten dragen voor onze twee kinderen maakten dat ik me met regelmaat af vroeg of ik wel moest gaan. Mijn vrouw reageerde dan steevast dat ik me geen zorgen moest maken en dat het allemaal wel goed kwam. Wat een bikkel!
Een ander punt wat me zorgen baarde was het weer in IJsland. Middels een aantal echte IJsland kenners was ik in het bezit gekomen van een aantal apps. Een van die apps gaf aan of een weg te berijden viel of dat deze bijvoorbeeld gevaarlijk of zelfs geheel afgesloten was. Daarnaast is IJsland voor een groot deel voorzien van webcams welke de conditie van het wegennet laten zien. Dat in combinatie van een aantal recente filmpjes en waarschuwingen zorgde ervoor dat ik toch lichtelijk nerveus was voor het geen ons te wachten stond. Uiteindelijk was het dan toch weer zo ver en kon het avontuur beginnen.
Vanwege de verwachte drukte stond mijn vriend een half uur eerder aan de deur. Snel zijn spullen in de koffer gedaan om vervolgens tot de conclusie te komen dat deze (veel) te zwaar was. Er volgden een aantal verbaasde WTFjes…. Een paar dagen daarvoor hadden we namelijk de koffer al gevuld en gewogen en toen was er uiteraard niets aan de hand. Snel werden er verschillende items verwijderd of verplaatst naar de handbagage waarna we na een kwartiertje zwoegen toch konden vertrekken.
Na een tijdje over koetjes en kalfjes gesproken te hebben meld mijn maat het volgende: “het kan zijn dat er banen afgesloten zijn op Schiphol vanwege sneeuw”. Huh sneeuw? Is er sneeuw voorspeld in Nederland?! Snel check ik het weer om tot de conclusie te komen dat er mogelijk kans op één centimeter (!!) sneeuw is en men bij de KLM al vluchten gecanceld heeft. De voorgaande dag was de vlucht welke wij zouden nemen ook al vertraagd dus deze melding gaf mij niet heel veel vertrouwen… Zonder verder enig oponthoud rijden we rond 8u de parkeerplaats bij Schiphol op.
Nog even verbaas ik me over de drukte, waarbij ik me meteen ook realiseer dat het vakantie tijd is. Bij de douane worden we verzocht om helemaal terug te lopen naar hal 1 want de douane in hal 3 is te druk. Bij hal 1 is het redelijk rustig en nadat ik mijn laarzen (dat viel niet mee) en riem heb uitgedaan wordt mijn camera tas er uitgepikt. Alles moest uit de tas om vervolgens te horen dat ik waarschijnlijk door 2 ieniemienie schroevendraaiertjes eruit gepikt ben geworden. Tja dat krijg je als je in aller ijl spullen uit de koffer moet verhuizen vanwege het gewicht…
Uiteindelijk zitten we dan toch relaxed op een bankje te ontbijten met een lekkere bak koffie. De eerste verhalen en herinneringen zijn alweer uitgewisseld en we zijn er helemaal klaar voor. Op tijd vertrekken we naar de gate om vervolgens te concluderen dat er geen vliegtuig staat…
Mijn maat schat in dat we minimaal 30 minuten vertraging hebben. Dat blijkt uiteindelijk te kloppen ware het niet dat we daarna in het vliegtuig nog anderhalf uur hebben gewacht. De piloot en menig grondpersoneel liepen angstvallig heen en weer. Uiteindelijk bleek dat door de voorspelde centimeter sneeuw daadwerkelijk banen afgesloten waren en ons vliegtuig had zelf ook al vertraging waardoor het slot om op te stijgen niet gehaald was. Lang verhaal kort op een vlucht van zo`n 3 uur hebben we 2 uur vertraging gehad.
Wanneer we dan uiteindelijk in de lucht zijn wordt de grijze lucht van Nederland vervangen door een steeds blauwer wordende hemel, zouden we dan toch nog mazzel hebben?
In IJsland is het weer als vanouds, relaxed en alles snel en goed geregeld. We kiezen deze keer voor een Nissan Cascai als vervoersmiddel en al snel zijn we onderweg. Het eerste stuk rijd ik zelf en wat was dat wennen zeg! Veel sneeuw, veel bevroren plekken en soms slecht zicht door opstuivend sneeuw. Onderweg zien we met regelmaat auto`s welke van de weg zijn geraakt. In Selfoss doen we deze keer enigszins beter georganiseerd (we blijven toch mannen) boodschappen . We willen zo veel mogelijk zien en dan is het fijn dat je de lunch al in de auto hebt liggen. Daarnaast werd er ook geadviseerd eten bij te hebben voor het geval je ergens zou stranden.
De laatste 70 kilometer worden door mijn vriend gereden waarbij hij het niet kan laten de auto even te laten driften (boys will be boys). Het rijden wordt overigens steeds lastiger, de wind trekt aan en het zicht wordt minder. Veel later dan gepland komen we aan in Geysir om in te checken bij het gelijknamige hotel. Nog even lijkt het mis te lopen want het hotel wordt verbouwd, gelukkig worden we even verderop bij Litli Geysir hotel alsnog verwacht. Na een heerlijk maal en uiteraard een lekker biertje hopen we nog even tevergeefs op het Noorderlicht en gaan uiteindelijk toch maar slapen.
Na een redelijke nacht wordt ik wakker en check ik meteen de diverse apps: een weerapp, een app voor de weg conditie en een app voor het Noorderlicht. De eerste twee baren me toch wel enige zorgen. Er worden meerdere stormen verwacht en op dat moment zijn er al wegen afgesloten.. Een snelle check buiten leert dat er een behoorlijk pak sneeuw is gevallen. Na het (overigens zeer goede) ontbijt horen we de mensen aan de balie met enige regelmaat vragen waar de medereizigers naartoe moeten en dat ze wellicht beter niet kunnen gaan rijden. Na me nog even geamuseerd te hebben met het kijken naar een sneeuwschuiver en een stel Chinezen welke foto`s van sneeuwvlokjes aan het maken waren besluiten we dan toch te vertrekken. De te bezoeken plekken van die ochtend liggen namelijk dichtbij en dan kijken we na de middag wel verder.
De eerste stop is bij de Geysir. Het is er heerlijk rustig, ik vermoed vanwege de behoorlijk diepe sneeuw (soms wel 40 a 50 centimeter) en de harde wind. Dit is toch een heel ander gezicht dan tijdens de zomer. In de rook kan je verschillende vormen waarnemen:
Na een tijdje genoten te hebben vertrekken we naar de Gullfoss waterval. Tijdens het rijden zien we al de kenmerkende sneeuwmist over de weg trekken. De sneeuw welke langs de kant van de weg ligt wordt door de harde wind als een soort van laken over de weg geblazen, mooi om te zien maar tijdens storm erg gevaarlijk.
De Gullfoss is een machtige waterval die door de sneeuw, het ijs en de zwarte rotsen alleen maar indrukwekkender wordt. Ook hier is het in het begin nog lekker rustig.
Wel valt het op dat er veel mensen in zogenaamde superjeeps en enorme bussen worden rondgereden. Het vervoer bij uitstek in dit weer.
Op het moment dat er letterlijk en figuurlijk een hele buslading toeristen wordt afgeleverd vertrekken we naar boven naar de parkeerplaats. Vanaf daar maak ik nog een laatste foto van deze prachtige waterval.
In de giftshop koop ik nog wat cadeautjes voor de kids en genieten we van een bak koffie en een stuk cake. In de ruim 25 jaar dat we bevriend zijn heb ik nooit geweten dat hij zo gek op cake is, weer wat geleerd 😉
Inmiddels is het serieus gaan waaien en zodra we het plaatsje Geysir weer binnen rijden is het zicht zeer beperkt. Toch besluiten we door te rijden naar de volgende bezienswaardigheid de Brúarfoss waterval. Na een tijd rond gereden te hebben in diepe sneeuw met geen zicht besloten we dat het te gevaarlijk aan het worden was en dat het tijd werd zo snel mogelijk naar het volgende hotel te gaan. Hiermee blijft de wens om deze waterval te bezoeken alsnog bestaan.
Toen we eenmaal de hoofdweg weer op reden werd het chaos, meerdere auto`s stonden stil omdat het zicht gereduceerd was tot nul, auto`s welke vast zaten of midden op de weg reden omdat de weg feitelijk niet eens meer zichtbaar was.
Nog even stap ik uit om naar een auto te lopen die iedereen op hield om er vervolgens achter te komen dat ook dit niet heel slim was. De deur van de auto werd uit mijn handen gerukt en het koste veel moeite om te blijven staan. Omkeren ging ook niet vanwege de genoemde gevaren waardoor we besloten een zijweg te nemen welke volgens de navigatie rond zou gaan. Helaas was dit niet het geval waardoor we eigenlijk vast stonden, achteruit was niet mogelijk (geen zicht en op een heuvel), vooruit was niet mogelijk want geen zicht en geen weg. Na een tijdje kwam er uit het niets een tractor aangereden welke gebaarde dat we hem moesten volgen. De weg werd vrij gemaakt en we konden om draaien. Hiermee werd nogmaals duidelijk wat een geweldig behulpzame mensen er in IJsland wonen.
Helaas was dit slechts de start van het avontuur. De volgende 10 (!!) kilometer waren hels, geen zicht, geen weg, nauwelijks punten om op te navigeren. Gelukkig waren de gele paaltjes met enige regelmaat zichtbaar zodat we daar op konden rijden. Ik zal ook meteen bekennen dat ik die middag best wat angsten heb doorstaan en me met regelmaat heb afgevraagd of het wel goed zou komen.
Een nadeel van de gebruikte navigatie is dat deze ons zo snel mogelijk naar de eindbestemming wil brengen. Echter zijn idee van snel was vooral kleine wegen. Na de voorgaande 10 kilometer zagen we dat dus niet zo zitten en besloten we (nadat ik de auto ontdaan had van een dikke laag sneeuw en ijs) om de hoofdweg te blijven volgen. Dit was uiteindelijk een wijs besluit want de volgende tientallen kilometers gingen redelijk tot goed. Er bleven nog momenten met geen zicht en waar bijvoorbeeld onderstaande sneeuwschuiver even verdween, echter dat mocht de pret niet drukken.
We konden weer even genieten van het landschap en met enige regelmaat stoppen we om foto`s te maken.
Wat overigens ook op valt is dat de meeste Aziatische toeristen rond rijden in kleine autootjes welke totaal niet geschikt zijn voor deze omstandigheden. Daarnaast stoppen ze met enige regelmaat midden op de weg wat voor gevaarlijke situaties en boze IJslanders zorgt. Onze oosterse vrienden blijven een bijzonder volkje zullen we maar zeggen.
Het weer was inmiddels helemaal omgeslagen, tussen de wolken blauwe lucht met een lekker zonnetje. We besluiten dan ook om de Seljalandsfoss te bezoeken. Deze is enorm mooi in het witte landschap en we genieten weer met volle teugen.
Normaal fotografeer ik niet snel details maar in dit geval maak ik graag een uitzondering! Prachtig hoe de waterval deels bevroren is.
Na diverse foto`s gemaakt te hebben moeten we natuurlijk een lekker bakkie pleur drinken en uiteraard een stuk cake! We zien de zon langzaam ondergaan wat het geheel extra sfeer geeft.
Het hotel is slechts 8 kilometer verderop dus dat gaat vast goed komen lachen we! Vol goede moed vertrekken we waarna we al vrij snel staande gehouden worden door het Iceland Rescue Team Vriendelijk wordt er gevraagd waar de reis naartoe gaat want de weg tussen Seljalandsfoss en Vik is afgesloten vanwege de aankomende storm. Gelukkig mogen we door rijden en al snel verlaten we de hoofdweg om de laatste kilometers te rijden naar het hotel. We stoppen nog even omdat de lucht wel heel bijzonder kleurt en zien in de verte de storm aan komen.
Mijn maat geeft de wagen weer de sporen en… We zitten vast! Nog even proberen we vanuit de auto maar dat is tevergeefs. Dan maar de kou in en uitgraven, helaas geeft ook dat niet het gewenste resultaat. We proberen nog een laatste keer tevergeefs met rubberen matten onder de banden.
Damn wat nu? Een paar honderd meter verder zien we licht branden in een stal, we besluiten daar maar naartoe te lopen, echter helaas niemand aanwezig. Dan maar een stuk lopen naar de volgende boerderij. Langzaam wordt het donker en trekt de wind aan. Nadat we aanbellen wordt de deur meteen open gedaan en een vriendelijke vrouw vraagt in perfect Engels of ze ons kan helpen. We doen ons verhaal waarbij ze verbaasd vraagt waarom we die afslag genomen hebben? Tja navigatie heh… Volgens haar was die afslag zelfs in de zomer lastig te doen. Helaas werkte hun tractor niet, maar ze zou gaan bellen voor ons. Uiteindelijk regelt ze dat de hotel eigenaar ons komt halen. Tijdens het wachten volgt een leuk gesprek met haar en haar zoon. Die laatste zou ons wel ff helpen maar kreeg meteen van ma op zijn kop (lol).
Na een tijdje stopt er een dikke Volvo en we bedanken de vrouw hartelijk en stappen snel in. De hoteleigenaar ziet het niet zo zitten om onze auto eruit te trekken en draait na een vluchtige blik dan ook om. Ik geef nog aan dat ik er niet gerust op ben de auto daar achter te laten waarop de man lachend antwoord of ik bang ben dat de velgen gestolen worden…. Nu was dat uiteraard niet het geval maar een huur auto vol met dure spullen in the middle of nowhere laten staan stelde me niet gerust.
Eenmaal aangekomen bij Hotel Anna worden we vriendelijk ontvangen door David. We leggen het verhaal aan hem uit waarop hij ons eerst een kamer bezorgt en ons gerust stelt dat het allemaal wel goed komt. Even later verteld hij dat de zoon van de eigenaar met een vriend onderweg is om onze auto eruit te halen. Hierna maar een telefoontje gepleegd naar het thuisfront zodat ik ook daar even mijn verhaal kwijt kon. Het was op zijn zachtst gezegd een zware dag geweest met veel indrukken.
Vervolgens besloten we om te gaan eten want zodra de zoon er was zouden we meteen mee gaan om te helpen. Het eten was enorm goed en de sfeer in dit hotel was zeer bijzonder. Dit is naar mijn mening echt een hotel voor stelletjes en ik ga dan ook zeker eens terug met mijn vrouw. Tijdens het eten kwam David vragen of we onze autosleutel wilden afgeven, de zoon was gearriveerd en zou onze auto er wel uit halen dan konden wij lekker blijven zitten. We keken elkaar even verbaasd aan, jeetje wat zijn die IJslandse mensen toch vriendelijk en behulpzaam daar kunnen we in Nederland nog veel van leren.
Nadat we het toetje achter de kiezen hebben informeren we nog maar eens of David al iets gehoord heeft van de zoon en diens vriend. Dat was helaas niet het geval wat mij dan weer enige zorgen baarde. Ze waren al zeker een uur weg en naar ons gevoel stond de auto toch niet zo vast? Even later komt het verlossende bericht, de auto stond netjes zonder schade op de parkeerplaats met de opmerking dat het geen fijne auto was om te rijden?! We vragen nog of we de heren een biertje mogen aanbieden en of we ze kunnen bedanken maar nee, de vogel was al gevlogen. Ik vraag nog aan David wat de mogelijkheden zijn mochten we morgen niet naar het ijsbergenmeer kunnen afreizen. Hotel Anna zat al vol, maar het hotel in Skógar had nog plek. Ga eerst maar slapen en dan zien we morgen wel besluit David het gesprek.
Na een roerige nacht wordt ik wakker, wederom worden de diverse apps gecontroleerd om te concluderen dat we waarschijnlijk niet verder kunnen. Tijdens het ontbijt vraag ik aan onze IJslandse vriend wat de verwachtingen zijn. Hij bevestigd mijn vermoeden, de meeste wegen zijn afgesloten en al zouden ze weer open gaan dan zouden we waarschijnlijk niet voor de storm Jökulsárlón bereiken. De storm welke verwacht wordt zou nog krachtiger zijn dan de dag ervoor wat ons doet besluiten de reisorganisatie te bellen. Intussen belt David het hotel in Skógar om een plekje voor ons te reserveren. Enigszins verbaasd is de reisorganisatie dat eigenlijk alles al geregeld is. Tja dat is dan weer een goede eigenschap van mij en natuurlijk de geweldige hulp van David. Dit betekend dan ook dat we deze reis het ijsbergenmeer niet gaan bereiken wat mij toch enigszins triest stemt.
Inmiddels komen er meer gasten binnen om te ontbijten, een stelletje vraagt of ze verder kunnen reizen waarop David het zelfde advies geeft als wat wij ontvangen hebben. Ik laat op de app zien dat de meeste wegen dicht zijn en wordt vriendelijk bedankt voor de informatie. Even later volgen er meer mensen welke schijnbaar bij het stelletje horen. Nadat ook deze mensen voorzien zijn van het nieuws volgt er een discussie waaruit ik kan opmaken dat ze het onzin vinden en ze alsnog gaan rijden…. Tja wat kan je dan nog zeggen?
Wij besluiten om nog naar buiten te gaan om foto`s van de omgeving te maken. Wanneer we bij een hek een hondje zien wandelen komen de kwajongens streken naar boven en klimmen we over het hek. Mijn maat koos de juiste kant en zakte zo`n dertig centimeter in de sneeuw, ik koos uiteraard de verkeerde kant en zakte tot mijn middel in de sneeuw. Voorzichtig beklimmen we zo goed als het gaat de berg om boven te genieten van een geweldig uitzicht. In de verte zien we de storm naderen en net op het moment dat we afdalen begint het enorm te hagelen. IJsland waarschuwt ons weer op zijn eigen manier…
Eenmaal weer terug in het hotel blijkt dat de personen welke eerst met alle geweld zouden gaan rijden nu in de deuropening staan te twijfelen, tja… We bedanken David heel hartelijk en vertrekken naar Skógar. We hebben tijdens onze vorige reis al in dit hotel gezeten dus dat was prima voor elkaar. De rit van vijftien kilometer verloopt zonder enige problemen. Nadat we ingecheckt zijn rijden we naar de Skogafoss om daar onze lunch te nuttigen en uiteraard om foto`s te maken van deze waterval tijdens de winter. Inmiddels heb ik deze waterval al in drie seizoenen kunnen fotograferen en dat laatste seizoen komt er vast ook wel bij.
Omdat het onder aan de waterval vrij druk is besluiten we de waterval te beklimmen wat voor mij een behoorlijke uitdaging is, misschien toch maar eens gaan sporten… Eenmaal boven duurt het niet lang voor de storm zich meld.
Mijn camera en statief worden opgetild en we maken dat we beneden komen. Inmiddels zijn de vele mensen beneden ook verdwenen waardoor ik daar nog wat foto`s kan maken.
We besluiten om naar de overkant van de Skógar rivier te rijden omdat we daar nog nooit geweest zijn. We zien ijspegels van ruim een meter lang en stoppen om deze te fotograferen. Een aantal andere reizigers zien ons staan en komen nieuwsgierig kijken wat er te zien valt. Dit zorgt er vervolgens weer voor dat het wel erg krap wordt op de al smalle weg.
We stappen de auto weer in om een stukje te gaan rijden, eenmaal op de hoofdweg besluiten we weer net zo snel dat dit niet verstandig is. Het zicht is inmiddels weer gereduceerd tot nul en de storm doet zijn best op ons rode autootje.
Vanaf dat moment komen we het hotel niet meer uit. De storm beukt met al zijn kracht op het gebouwd en middels Facebook verneem ik dat IJsland officieel afgesloten is. Dit betekend geen vluchten en de meeste wegen niet meer begaanbaar.
Als een volleerd reisleider benut ik de tijd om voor de dag erna een alternatieve en veiligere planning te maken. Die avond hebben we nog heerlijk genoten van een Skógaburger en een aantal zeer goede biertjes. Ook nu is er helaas geen Noorderlicht te bekennen. Maar de verhalen van vroeger maken veel goed.
Ik kon de slaap de afgelopen nacht niet vatten, de storm ramde zo hard op het gebouw dat ik steeds wakker schrok. Rond vier uur in de ochtend werd het ineens stil, waarop ik de gordijnen open en tot mijn verbazing is het compleet helder. Miljoenen sterren glinsteren me toe. Met een vredig gevoel val ik alsnog in slaap om een paar uur later wakker te worden. Ik merk even later dat mijn vriend ook wakker begint te worden. Ik vertel hem wat ik gezien heb en vraag of hij zin heeft om al op te staan en naar de waterval te gaan.
Tuurlijk is zijn antwoord en even later scheurt hij al driftend de parkeerplaats op. We zijn de eerste die het maagdelijk witte tapijt betreden. Helemaal alleen staan we daar, in de hemel de laatste sterren, voor ons een wit tapijt en in de achtergrond de machtige waterval. Wat een moment!
We wijzen elkaar er nog op dat we moeten uitkijken bij het bruggetje want door de sneeuw is het beekje niet te zien.
Na het ontbijt gaan we weer terug en is het aanzienlijk drukker. We schieten in de lach wanneer er mensen het beekje in donderen waar we elkaar al voor gewaarschuwd hadden. Er verschijnt een hele groep fotografen welke uit Canada lijken te komen. Een van de mannen springt in een waadpak pardoes de Skógar rivier in. Erg gedurfd maar het zorgt wel voor unieke foto`s.
De diverse apps geven aan dat het weer de hele dag goed blijft, de wegen open zijn en er kans op Noorderlicht is. Vol goede moed gaan we dan ook op weg naar het laatste hotel. Onderweg doen we nog verschillende plekken aan welke voor ons beiden nieuw zijn.
Doordat het weer erg goed is stoppen we met regelmaat om foto`s te maken.
Ik verbaas me wederom hoe snel het weer hier kan omslaan, sta ik eerst foto`s te maken tijdens een enorm sterke zon is deze een paar minuten later compleet weg en ziet de wereld er heel anders uit. Tijdens het bezoek aan Gluggafoss zien we nog een Raaf welke een vogeltje slaat. Een machtig moment wat ik helaas niet heb kunnen vastleggen.
We bezoeken ook nog de Kerid krater, deze valt ons best tegen. Zeker ook omdat je voor deze krater moet betalen terwijl dit bij vele andere (veel mooiere) plekken niet hoeft.
Tegen het eind van de middag begint de storm weer terug te komen en wordt het weer even spannend wanneer we Reykjavik binnen rijden. We besluiten om onze spullen alvast naar het hotel in Keflavik te brengen en daarna nog richting Gunnuhver door te rijden. De zwarte lava ondergrond gehuld in sneeuw tijdens de ondergaande zon is spectaculair!
Ook hier maak ik nog een aantal detail shots van de stinkende “hot springs”.
We wachten nog een hele tijd in de hoop alsnog het Noorderlicht te zien maar helaas is dat tevergeefs. Zodra we terug zijn in Keflavik is de storm ook weer terug en zoeken we nog een hele tijd naar een geschikte plek om ons laatste maal van deze reis te nuttigen.
De volgende ochtend in alle vroegte staan we weer op de luchthaven waarbij we deze keer ook in IJsland vertraging hebben. De storm en de sneeuw zorgen voor problemen. Uiteindelijk komen we een paar uur later weer veilig in Nederland aan.
Zoals jullie al hebben kunnen lezen valt het niet mee deze reis samen te vatten in (weinig) woorden. Dit avontuur heeft mij geleerd dat onze vriendschap ijzersterk is en dat het weer in IJsland absoluut niet onderschat moet worden. Zo lees ik later dat er die bewuste zondag drieduizend meldingen zijn geweest en meer dan driehonderd reddingsacties zijn uitgevoerd. Ook de dagen erna blijft het stormen en wordt er zelfs geadviseerd om kinderen onder de twaalf niet alleen buiten te laten. Zo zie je maar met moeder natuur valt niet te spotten.
Onze doelen voor deze reis zijn bij lange na niet behaald, het zal jullie dan ook niet verbazen dat we weer terug gaan! Hoe, wat en wanneer dat lezen jullie een volgende keer.