Tijdens onze vorige reis was er nog geen vuiltje aan de lucht en hadden we al helemaal niet stil gestaan bij het feit dat dit voorlopig onze laatste reis naar IJsland zou worden. Sterker nog, eind 2019 waren we alweer druk aan het plannen wat de volgende reis zou worden. Noem het geluk of misschien een voorgevoel, daar we besloten nog niet te boeken.
Begin 2020 brak wereldwijd de spreekwoordelijke pleuris uit en werd reizen een uitdaging. Het werd dan ook een hele beproeving om af te wachten tot we wel weer mochten. Het werd een hele challenge om alles geregeld te krijgen, vaccinaties en de papieren rompslomp bijvoorbeeld.
Uiteindelijk werden de plannen weer gesmeed met hulp van Gerry van Roosmalen en uiteraard werd er weer geboekt bij IJsland Tours Ook nu voegden we wederom een extra dag toe waarmee we 7 dagen naar IJsland gingen. Om het geheel nog avontuurlijker te maken besluiten we ook een binnenlandse vlucht te boeken. Het plan is om vanaf Amsterdam naar Keflavik te vliegen en daar door te vliegen naar Egilsstaðir. We reizen dan per auto van Oost naar Noord, vervolgens naar West om uiteindelijk weer uit te komen in het Zuiden.
Je zou denken, hiermee is de beproeving dan ten einde maar niets was minder waar…..
Zondag 17 oktober
Normaal start ik mijn verslag op de eerste reisdag, echter onderdeel van onze beproeving was een Corona test. Deze eis is afgelopen zomer (2021) door de IJslandse regering toegevoegd en stelt dat iedereen die volledig gevaccineerd is ook nog getest moet worden. Deze test moet afgenomen worden binnen 72 uur voordat je in IJsland aan komt. Een ieder die mij een beetje kent weet dat ik me daarover zorgen maak. Wat als we positief worden getest? Wat als slechts één van ons positief getest wordt, wat dan?
Deze vragen spookten al weken door mijn hoofd en ik probeerde dan ook angstvallig niet verkouden te worden. Iets wat een behoorlijke (daar is tie weer) beproeving is met 2 kinderen. Hoe dan ook, zondag om 9 uur werd ik verwacht en binnen een half uur had ik resultaat, negatief. Ik werd iets relaxter maar meteen ook weer spanning of mijn maat ook door de test kwam. Ook hier gelukkig goed nieuws. Dit was dan ook letterlijk het startsein! Allereerst het aanvragen van de barcode om IJsland in te komen, hiervoor had je het certificaat van de zojuist gedane test nodig, en de internationale QR code. De barcode ontving je dan per mail.
De stapel met printjes groeide gestaag. Ondanks dat ik in de automatisering werk vind ik papieren in deze situatie fijner. Zo werden alle codes uitgeprint, de vouchers voor de hotels, de bus, de taxi, de auto en ga zo maar door. Vervolgens werd de koffer gevuld want ja die had ik natuurlijk nog niet aangeraakt. Ook hier een beproeving. Op de heenreis mochten we 23 kilo aan ruimbagage en 10 kilo aan handbagage meenemen. Echter, op de binnenlandse vlucht was dat 20 kilo en 6 kilo handbagage, een behoorlijk verschil zeker bij de handbagage wat voor mij de “ooh zo belangrijke”camera gear bevat. Needless to say ik kwam ruim boven de 6KG aan handbagage.
Maandag 18 oktober
Iets later dan gepland stapt mijn reisgenoot de keuken binnen, nog even een snelle bak koffie and off we go. Na een rit zonder enig oponthoud parkeren we de auto rond half elf op P3. Op Schiphol zelf is het een drukte van weleer. We zoeken de rij om in te checken en deze is tot onze verbazing niet eens zo lang. Er ontstaat wat onduidelijkheid wanneer blijkt dat Icelandair ook naar Finland vliegt en het niet direct duidelijk is of dit de juiste rij is. Na even gewacht te hebben blijkt dat we goed staan en ook het vooraf regelen van de boarding passen zorgt voor een snelle afhandeling. Even later kom ik nog een collega tegen welke naar een warmer oord gaat.
De rij naar de douane is lang maar schiet desondanks lekker op. Deze keer niets geen gedoe met mijn camera spullen en zo zijn we zeer snel overal doorheen, tijd voor koffie! Tot aan het boarden hebben we het relaxed, wat drinken, eten en mooie verhalen. Tijdens het scannen van mijn boardingpass wordt ik verbaasd aangekeken “meneer volgens ons systeem bent u al aan boord?” tja ik sta toch echt hier zeg ik met een grijns, naja loopt u maar door is het advies.
Eenmaal aan boord duurt het lang. 15 minuten vertraging, 30 minuten en na 45 minuten wachten wordt ik aangesproken “sorry wat is uw naam?” ik antwoord beleefd waarna de stewardess zegt “vreemd volgens ons systeem bent u NIET aan boord” eum huh wat? Even later blijkt dat er meer mensen dit probleem hebben wat het wachten nog langer maakt. Na ruim een uur hebben ze iedereen gevonden op 1 persoon na… Volgens protocol moet de koffer dan van boord. Nu hoef ik niet uit te leggen dat dit met een vol vliegtuig nogal wat tijd kost, zo komt het dat we uiteindelijk 2 uur en 20 minuten vertraging hebben….
De vlucht naar IJsland verloopt verder snel, in Keflavik heerst er rust en hebben we als vanouds de koffers snel te pakken.
We laten onze barcode zien en mogen richting uitgang. Daar worden alle papieren gecontroleerd, barcode, Corona paspoort, bewijs van geen besmetting en…. We mogen beiden door! We lopen snel naar buiten om op de bus te wachten en komen direct in een behoorlijke regenbui terecht. Na een tijdje wachten mogen we aan boord van de bus en krijgen we een mooi rose papiertje waarmee we later kunnen overstappen naar een kleinere bus. Zo gezegd zo gedaan, na ongeveer een uurtje komen we dan eindelijk aan bij ons hotel in Reykjavik: Leifur Eirikson We worden zeer vriendelijk geholpen en al snel staan we buiten foto`s te maken van de Hallgrímskirkja.
Eten doen we bij een Thai, iets wat ik nog nooit geprobeerd heb maar erg goed bevalt. lekker pittig met een biertje om het af te blussen. Na het heerlijke avondeten lopen we naar de haven op zoek naar de Sun Voyager. Helaas is het weer erg slecht, compleet bewolkt en veel regen. Mijn gemaakte foto`s kunnen dan ook niet mijn waardering ontvangen en verdwijnen al snel in de digitale prullenbak. We besluiten het niet te laat te maken gezien we morgen al vroeg de binnenlandse vlucht hebben, pas dan begint voor mij het avontuur!
Dinsdag 19 oktober
Gelukkig is het tijdsverschil tussen IJsland en Nederland op dat moment 2 uur. Ondanks dat we redelijk op tijd op moeten is het voor ons gevoel net alsof we uitslapen. Omstreeks 5:30 IJslandse tijd staan we op en een half uur later melden we ons beneden bij de receptie. Ons “lichte” ontbijt is inderdaad nogal licht: een enkele boterham, een pakje drinken en een sinaasappel. Ach, we hebben nog geen trek en al snel stappen we in de taxi welke door IJslandTours geregeld was. De vriendelijke man brengt ons binnen een mum van tijd naar de luchthaven van Reykjavik.
Eenmaal binnen moet ik toch een beetje lachen, wat een verschil met Keflavik en al helemaal met Schiphol! Er is een kleine ruimte waar je kan wachten en zelf een bak koffie kan zetten, een paar balies en een “ruimte” waar je naar de gates gaat. Het duurt dan ook niet lang voordat we ingecheckt zijn en zitten te wachten tot de schuifdeur open gaat om naar de gate te gaan. Dat laatste is simpelweg een stukje lopen naar een opening in een hek waardoor je naar het vliegtuig geleid wordt.
Er wordt omgeroepen dat de vlucht naar Akureyri uitgesteld is vanwege de storm, we kijken elkaar aan, zou onze vlucht naar Egilsstaðir het zelfde lot wachten? De man welke ons had ingecheckt loopt ook de ruimte binnen (ik moest meteen denken aan dit stukje van Jochem Meijer) en zet even een beeldscherm aan waarop onze vlucht vermeld staat, mensen staan op en vormen een rij, de man zet het scherm weer uit en vertrekt….. We begrijpen er niet veel van en wachten maar af. Mijn maat wijst naar het rekje waarin je de handbagage kan passen “daar past jouw tas nooit in”.Na een tijdje verschijnt de man weer, deze keer vergezeld door de piloot (?!) en worden we geboard.
Eenmaal In het kleine propeller vliertuig blijkt mijn tas inderdaad op geen enkele manier te passen! Wat nu? Er staan overal aanwijzingen dat je bagage toch echt opgeborgen moet zijn en zeker niet tussen je voeten mag staan. Ik ga maar zitten en wacht op wat gebeuren gaat. Een vrij “volle” IJslandse dame maakt me duidelijk dat ze naast mij hoort te zitten. Ik maak plaats en zie dat ze haar rugtas tussen haar benen klemt en vrijwel meteen haar ogen sluit. Tja voor veel IJslanders is dit het vervoer naar werk, wij nemen de trein of de bus en hier nemen ze het vliegtuig. Ik volg haar voorbeeld en prop mijn 9 kilo zware waterdichte rugzak tussen mijn benen en de stoel voor me. Ik hoop dat niemand er lastig over gaat doen en gelukkig dat gebeurd niet.
Het duurt niet lang voordat we opstijgen, het vliegtuig zit met 39 personen vol. De meeste lijken IJslanders op weg naar hun job, werklui, personen in nette kleding van alles wat. Na een uurtje met soms best spannende momenten (het vliegtuig had wat moeite met de storm) landen we met een noodgang op het mini vliegveld van Egilsstaðir. De piloot parkeert het vliegtuig dicht bij de ingang en we stappen uit, minuten later worden de koffers door een luikje naar binnen geschoven, hoe anders dan bij de grote luchthavens!
Onze auto, een gloednieuwe Kia Sportage hebben we ook snel in ons bezit. Tijdens het inladen van onze koffers worden we omver geblazen. In de auto staat dan ook een waarschuwing je deur ten aller tijde goed vast te houden een advies wat we ter harte nemen. Right, het avontuur is begonnen!
De eerste stop in het kleine plaatsje is de supermarkt. We parkeren en trekken aan de deur die geeft echter niet mee. Ik zoek naar de openingstijden en ongelofeloos dat is pas om 11 uur! Vreemd dat ze zo laat open gaan op een doordeweekse dag. We proberen een andere supermarkt maar vangen ook daar bot. Dan maar naar een diner iets verder op. Ze blijken hier naast een zeer welkom bakje koffie ook wat voorverpakte broodjes, drinken en jawel zelfs de alom bekende en zeer belangrijke cake te hebben!
We vervolgen onze reis, het weer wordt er niet beter op en het regent harder en harder. De omgeving is ondanks de grijze lucht geweldig mooi. Wederom irriteren we ons aan de lane assist, “die moeten we zodra er een parkeerplek is uitschakelen” klinkt het eensgezind. Die plek vinden we al snel, blijkbaar bij een waterval de Rjúkandafoss genaamd. Tja laten we ondanks de stromende regen toch maar even gaan kijken. De waterval is mooi, maar een foto maken die deze foss eer aan doet, nee dat lukt me niet. Ten eerste doordat ik elke paar seconden de lens schoon mag vegen en ten tweede kom ik nog niet echt in mijn creatieve proces. Soms heb ik daar wat tijd voor nodig zeker wanneer het weer niet mee zit.
We vervolgen onze reis en na een tijdje gaat deze offroad. Zo hebben we onze eerste gravelweg al snel te pakken, de gravel wordt al vrij snel modder en onze auto is al gauw bruin in plaats van grijs. De bestemming is Stuðlagil Canyon. Ik had de tip gekregen om iets verder te parkeren, over de brug en dan nog 2 kilometer rijden. Zo gezegd zo gedaan, de weg was vol diepe gaten en stenen maar uiteindelijk goed te doen. We parkeren en ik verzamel mijn gear. Het regent nog steeds wanneer we de Stuðlafoss bereiken maar deze keer ben ik vast beraden en borrelt de creativiteit op. Allereerst een paar test shots en daarna de filters erop. Intussen blijf ik naarstig alles droog poetsen want een dikke druppel kan een foto met lange sluitertijd behoorlijk verpesten.
We lopen verder en komen onderweg de landeigenaar tegen, grappig hoe de meest mooie plekjes privé bezit zijn in IJsland. De canyon is mooi, prachtig zelfs. We hebben mazzel want het water is mooi groen/blauw. Heel even slechts een paar minuten laat de zon zich nog zien om vervolgens toch snel de biezen te pakken. Het doel, beter gezegd mijn doel was onder in de canyon te fotograferen zodat je de basalt kolommen mooi ziet, helaas was dat voor mij echt te gevaarlijk. De stenen waren spekglad door de regen en het water stroomde snel. 1-0 voor moeder natuur.
We lopen terug en mijn maat neemt het stuur. Tijdens de rit terug naar Egilsstaðir verandert het weer elke 5 minuten, regen, sneeuw, ijsregen, zon, storm alles wat je maar kan bedenken komt voorbij “jups het is duidelijk IJslands weer lachen we”.
De supermarkt is inmiddels open en we kopen de nodige zaken in. Het valt op dat er niet heel veel keuze is maar we doen het er maar mee. De rit gaat via een prachtige slingerweg met bomen in herfstkleuren naar de volgende stop de Hengifoss.
Eenmaal aangekomen schijnt het zonnetje heerlijk en in de verte zien we de prachtige waterval liggen. Snel starten we aan de klim. Ik probeer nog een gesprek te voeren met de kinderen thuis maar dat wil niet lukken, wind en een zwaar hijgende papa zorgen voor een onmogelijke communicatie. Mijn maat vraagt vriendelijk of hij wat spullen kan dragen voor me, ik weiger koppig als ik ben. We worden aangesproken door een mede avonturier met de mededeling dat we de waterval waarschijnlijk niet gaan halen voor zonsondergang en dat het daarna eigenlijk te gevaarlijk is. We bedanken voor de informatie en lopen door. Ik maak onderweg een paar plaatjes zodat ik weer wat op adem kan komen. Had ik al eens gezegd dat mijn conditie niet al te best (meer) is?
We besluiten dat we gaan proberen de Litlanesfoss te bereiken, echter ook daar steekt moeder natuur een stokje voor. Het begint te sneeuwen en niet veel later te stormen. Het weer is inmiddels zo slecht dat de mensen voor ons omdraaien, het geen wij dan ook maar doen. 2-0 voor moeder natuur. Tijdens de wandeling naar de parkeerplaats worden we nog getrakteerd op prachtig licht wat ik dankbaar vastleg op de gevoelige plaat.
Een beetje teleurgesteld rijden we terug en besluiten maar in te checken in het hotel (Eyvindará). We hebben een prachtig plekje met een vrij uitzicht. De KPi voor het Noorderlicht is best oké echter veel te bewolkt. We besluiten om te gaan eten in het dorp alwaar de auto besluit zich tegen ons te keren. Ik parkeer de auto maar vergeet deze in de P stand te zetten, wanneer de motor uit is zet ik de automaat alsnog in de parkeer stand. Ik stap uit waarna er een melding ontstaat dat de sleutel niet gevonden kan worden?! We proberen van alles maar uiteindelijk is het enige wat helpt de auto starten, automaat in andere stand, automaat in P en auto uit schakelen. Wat een automaat te maken heeft met een sleutel is voor ons nog steeds een raadsel…
Goed, we lopen naar binnen en gaan zitten, we kijken tegelijk naar buiten en WTF… De lampen van de auto staan aan, mijn maat wist zeker dat deze op automatisch stonden en dus uit zouden moeten gaan. Ach we wachten wel even, ze gaan vanzelf wel uit #niet dus… Uiteindelijk blijkt dat mijn reisgenoot de lampen toch gewoon aan had laten staan, ach ja we worden wat ouder zullen we maar zeggen.
Na een prima maal gaan we op tijd slapen want morgen staat er weer veel op de planning maar of moeder natuur dat toe laat?
Woensdag 20 oktober
We zijn weer op tijd uit de veren, als vanouds check ik de diverse apps en zie dat het gaat sneeuwen vandaag en dat op onze route verschillende kleuren op het menu staan. Zo hebben we:
Groen –> niets aan het handje gewoon door knallen met je waggie.
Oranje –> plekken met ijs of aangekoekte sneeuw, plaatselijk glad dus.
Blauw –> bevroren en daarmee glad, zeer goed uitkijken en snelheid aanpassen.
Rood –> afgesloten.
Tijdens het ontbijt zien we verschillende weer types voorbij komen, we hebben sneeuw, wat (ijs)regen en storm die ontbreekt natuurlijk ook niet. We besluiten om toch een poging te wagen en naar Mjóifjörður te rijden al zegt mijn gevoel “dit gaat hem niet worden”.
De rit over de geasfalteerde weg gaat prima, ook de gravelweg richting Mjóifjörður is nog niet afgesloten dus daar gaan we! De eerste paar kilometer gaan redelijk. Er ligt best wat sneeuw en de storm zorgt soms voor slecht zicht. De eerste klim nemen we zonder problemen maar merken al snel dat de sneeuw dieper wordt. “eum Paul, hoe zit dat wanneer we aan de andere kant komen, wie zegt dat we dan terug kunnen?” daar heeft mijn maat natuurlijk een goed punt. Het zou blijven sneeuwen en daarmee steeds lastiger worden.
Nadat de bodemplaat van de auto al een paar keer over de steeds dieper wordende sneeuw schraapt besluiten we dat dit geen goed plan is en draaien om. Strike 3 voor moeder natuur. Zodra we wat veiliger staan maak ik nog wat foto`s en vervolgen we snel onze reis.
De voorspellingen kloppen overigens prima, het eerste stuk is prima rijden, daarna is het soms wat glad maar prima te doen. Als we eenmaal bij het blauwe gedeelte van de route komen wordt het spannend. Het sneeuwt en het stormt waardoor we in een whiteout terecht komen. Tergend langzaam rijden we door de compleet witte omgeving waarbij we met regelmaat de wagen naar grip voelen zoeken. Een auto voor ons schrikt zo van een windvlaag dat deze vol op de rem trapt waardoor ook wij zelfs bij 15KM per uur nog bij moeten remmen.
Onderweg maak ik de nodige foto`s en help mijn maat (die wederom een prima job doet) met navigeren. Het valt ons tevens op dat er onderweg werkelijk waar he-le-maal niets te vinden is. Geen tankstation, nergens koffie of een supermarkt. 100en kilometers van desolate omgeving strekken zich voor ons uit.
Langzaam maar zeker komt het volgende doel in zicht, een bezoek aan Europa’s krachtigste waterval staat op het menu de Dettifoss. “sla rechtsaf” verteld de dame van de navigatie, mijn maat gehoorzaamd netjes maar de auto, die denkt er anders over. In plaats van rechts gaat de auto met een zwieper rechtdoor. Phoe, wat een geluk dat er helemaal niemand op de weg voor ons was. We keren en rijden verder en stoppen een paar keer langs de weg om foto`s te maken. Ondanks dat ik niet heel er fan ben van sneeuw is de combinatie van bergen, zwarte rotsen en sneeuw zeker een mooie.
We moeten nog 18 kilometer tot de parkeerplaats aan de Oostzijde van de waterval. Dit zou namelijk de beste kant zijn om te fotograferen. Opgewekt sturen we de auto de juiste richting in wanneer we bij een splitsing een aantal auto`s stil zien staan. Even later blijkt dat de weg afgesloten is “impassable” zoals ze dat hier zo mooi noemen. De moed zinkt nu zelfs bij mijn immer positief ingestelde vriend in de schoenen. We komen werkelijk waar nergens luidt het credo, de onbezorgde vrijheid waar we beiden zo naarstig naar op zoek zijn lijken we nergens te vinden.
We hebben nog een optie, we kunnen ook proberen de westkant te bereiken en mogelijk dat we dan ook kunnen tanken en wat drinken luid mijn voorstel. Zo gezegd zo gedaan, we keren om en nemen een andere route welke wel zijn vruchten af werpt. We komen aan bij een spekgladde parkeerplaats en laten (dumb-ass) onze crampons in de auto liggen. Wat een prachtig gebied roep ik al snel, wel focking glad antwoord mijn maat. Inderdaad door de vrieskou van -8 en een flinke wind is alles voorzien van een spekgladde laag ijs. We glibberen en schuiven naar de waterval en WOW wat een indrukwekkend schouwspel! Alles is voorzien van ijs en ijshaar, overal grote zwarte stenen en dan die enorm krachtige waterval. De foto die ik in mijn hoofd heb kan ik helaas niet maken, het pad naar beneden was afgesloten en overigens veel te gevaarlijk.
We besluiten ook de Sellfoss te bezoeken, we zijn er immers toch. Hier vind ik qua compositie al iets meer wat ik zoek.
Echter de creatieve sappen willen helaas nog niet echt vloeien. We glibberen terug naar de auto en zien langzaam wat wolkjes ontstaan in plaats van een grote grijze massa. We vervolgen onze reis waarbij het weer elke kilometer beter wordt. Wat dat betreft kloppen de voorspellingen in IJsland meestal heel goed evenals de wegconditie. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren.
Omdat het licht mooi is en we nergens moeten zijn stoppen we bij Hverir. Wat een buitenaards mooi gebied is dit! Prachtige kleuren, super mooie omgeving en voldoende te fotograferen. We vermaken ons beiden prima en het vrije gevoel begint terug te komen.
We rijden verder om na een paar minuten weer te stoppen en foto`s te maken van een prachtig uitzicht tijdens zonsondergang.
Het tankstation vinden we ook al snel en voorzien onze bolide van de nodige liters brandstof. Dat had ze wel verdiend (we hadden besloten dat het een ze is gebaseerd op haar gedrag 😉 )
De omgeving wordt mooier en mooier, prachtige meren, bergen en kraters flitsen voorbij. Bij de Godafoss nuttigen we eindelijk ons eerste welverdiende kopje koffie. Een gebeurtenis zo bijzonder dat ik er een foto van maak en naar het thuisfront stuur, prioriteiten heh!
We besluiten de gok te wagen en niet door de toltunnel naar Akureyri te rijden maar via de oude weg. Het is glad, het is glibberig maar met het stuur in handen van mijn beste vriend komt het goed. De noorderlicht app geeft aan dat er vanavond kans is op noorderlicht dus we zoeken tijdens het rijden al wat plekjes uit, je weet immers maar nooit.
Het hotel (IcelandAir Hotel Akureyri) is geweldig! Ik voel me dan ook enigszins bezwaard wanneer ik met mijn modderschoenen en ditto broek naar de balie stap. Er wordt druk gelachen door de zeer net geklede gasten. Het is druk merk ik op, ja happy hour is net voorbij grapt de balie medewerker. We verblijven 2 nachten in dit hotel wat fijn is want dan hoeven we 1 dag de koffer niet mee te slepen. We kiezen middels Google Maps een restaurant en genieten daar van een goedkoop maar zeer goed maal. Terug in het hotel relaxen we wat terwijl we naar buiten turen.
Volgens de app zou er rond half 10 activiteit zijn. We zien de wolken voorbij drijven. Na een tijd besluit ik op te staan en eens goed door het raam te kijken. Ik zie een grijze sliert welke volledig anders qua richting staat en beter nog lijkt te bewegen. Ik maak een foto met mijn mobiel en denk een groene waas te ontdekken. Snel pak ik de camera en maak ik een foto op hoge ISO en jawel, het noorderlicht! We schieten als een pijl uit een boog, schoenen aan, jas aan, muts op, camera spullen check? lets go! We zijn al snel bij de vooraf bepaalde plek en ik struikel nog net niet wanneer ik de auto uit vlieg. In een mum van tijd heb ik alles klaar staan, statief, camera met lichtsterke lens, settings goed en schieten maar!
Het licht neemt toe in intensiteit waardoor ik zelfs met volle maan een foto kan maken met mijn mobiel en meteen deel met mijn gezin en ouders. Ondanks dat het nog steeds niet het noorderlicht is waar ik naar op zoek ben was ik op dat moment erg blij en tevreden. Een dag die zwaar begon met veel tegenslagen maar met een prachtig einde!
Donderdag 21 oktober
Volgens de voorspellingen zou de zon later op de ochtend moeten verschijnen. We doen het daarom wat rustiger aan en genieten van het zeer goede ontbijt. Ik stuur de auto vol goede moed de toltunnel door op weg naar de Godafoss. Het plan? Eerst inkopen doen voor de kids en vrouwlief, een bakkie nuttigen en dan wanneer de zon er is gaan fotograferen. Zo gezegd zo gedaan en warempel mijn plannetje verloopt zoals bedacht! Tijdens het fotograferen van deze geweldige foss wordt mijn creativiteit wakker geschud. De verschillende filters vinden hun plekje en de mooiste plaatjes worden geschoten.
Zodra we er genoeg van hebben gaan we naar stop 2 voor deze dag, de Aldeyjarfoss.
De weg naar de Aldeyjarfoss is een verhaal appart, het is een gravelweg welke uiteindelijk uitkomt bij een F-Weg. Deze laatste is afgesloten en mogen we niet in. Ik had Gerry beloofd hem up to date te houden van de staat van de weg. Met de fail van Mjoifjordur nog vers in ons geheugen gegrift begonnen we aan de reis. Op wat plekken met diepere sneeuw na verloopt die prima. De omgeving is prachtig en we hebben wederom een zeer goed gesprek onder het genot van een lekker muziekje.
We moeten nog 4 kilometer wanneer we op een gesloten poort stuiten. Op IJsland betekend gesloten meestal echt gesloten. Ik probeer informatie te vergaren bij Gerry maar die reageert niet. Tja wat nu? De rit duurde bijna 1 uur enkele reis en omdraaien hebben we eigenlijk geen zin in. Ik probeer Gerry tevergeefs te bellen en we besluiten dan toch maar terug te rijden.
Onderweg komen we nog een enorme kudde schapen tegen en even later passeert een busje welke voldoet aan de omschrijving van Gerry.
We rijden door en even later rinkelt mijn telefoon. “Heey Paul, met Gerry alles goed daar?”Ik leg hem uit hoe het gegaan is en lachend zegt hij “eum ja die poort, die is altijd gesloten, voor de schapen weet je wel” Mn maat en ik kijken elkaar aan, gloeiende gloeiende we hadden gewoon door kunnen rijden! Inmiddels zijn we te ver en we besluiten onze reis zoals gepland voort te zetten. Onderweg genieten we van de geweldige uitzichten en maken we aan het Myvatn meer een foto van ons beide. Herinneringen maken zijn voor ons beide erg belangrijk en hoe beter vast te leggen dan per beeld.
In Reykjahlíð doen we boodschappen en plunderen de hele voorraad voorverpakte broodjes. We rijden door naar Krafla alwaar we genieten van onze lunch terwijl de zon enorm zijn best doet. We starten aan de klim naar de plek waar je normaal kan parkeren maar nu door de sneeuw onmogelijk is. Het is een flinke klim en eenmaal boven weten we het niet. Ja het is mooi maar om nu te zeggen geweldig nee dat is het voor ons niet. Wat doen we, lopen we verder naar de krater rand of gaan we terug naar de Godafoss voor de zonsondergang?
De keus is snel gemaakt en niet veel later parkeren we wederom bij de Godafoss. De koffie smaakt ook deze keer prima en nu maak ik foto`s vanaf de andere kant.
Ook nu kiezen we ervoor om de toltunnel te mijden en gelukkig is de afdaling deze keer een stuk minder gevaarlijk. Ik maak nog een plaatje van Akureyri waarna we onze weg naar het fjord vervolgen.
We eten wederom bij Kurdo Kebap en speuren rond acht uur de horizon weer af naar het felbegeerde noorderlicht. Ook nu hebben de weersvoorspellingen gelijk, het wordt steeds meer bewolkt waardoor het aanschouwen van het noorderlicht niet gaat lukken deze avond.
Vrijdag 22 oktober
We hebben na rijp beraad besloten nog een poging te doen naar de Aldeyjarfoss. We doen ons wederom tegoed aan een heerlijk ontbijt en rijden nog één keer door de toltunnel en door het prachtige landschap. Ook nu is de poort gesloten maar inmiddels weten we beter. We rijden door poort 1 gevolgd door nog een poort, ook die openen we alsof we weten wat we doen. Het laatste stuk van de rit werd door Gerry bestempeld als een uitdaging. Nou dat was het! We waren de eerste op locatie en het had gesneeuwd. Een weg kon je het niet echt noemen zo over de grote stenen en een pad net breed genoeg voor 1 enkel voertuig. Mijn maat hield het gas er goed op en ons dappere autootje ploegde zich een weg naar boven.
Eenmaal op de parkeerplaats waar eveneens niets meer van te zien was vroegen we ons af waar we naar de waterval moesten. Een pad was immers niet meer zichtbaar. Na even gezocht te hebben zien we iets wat op voetstappen lijken van een voorgaande dag. We besluiten deze te volgen en ontdekken inderdaad hoe we moeten lopen. Onderweg is het al geweldig mooi met een uitzicht op de Skjálfandafljót rivier en de weidse omgeving.
De waterval zelf is ge-wel-dig! Elke keer wanneer ik een foto maak denk ik: dit is de beste het kan niet beter om even later toch net weer een mooier plaatje te maken.
Na alle mogelijke composities geprobeerd te hebben complimenteer ik mijn vriend met zijn rijders kunsten en geef aan dat ik klaar ben. Mijn maat reageert dat hij hoopt dat de terugweg gaat lukken, dit is niets voor hem meestal zie ik de beren op de weg en blijft hij de koele kikker. Gelukkig gaat het allemaal goed, het is nog even spannend wanneer we een tegenligger op ons pad hebben. Scherp achteruit langs de berg omhoog zodat er net voldoende ruimte is om de tegenligger welke gelukkig een echte jeep heeft ons schuin tegen de berg aan kan passeren.
We vermijden wederom de toltunnel en ik maak nog een aantal laatste plaatjes bij Akureyri.
De lunch eten we met een prachtig uitzicht op de bergen en baai. De rit naar Grundarfjörður is een flinke met ruim 375 kilometer op de teller. Gezien ik het gewend ben grote afstanden te rijden en om mijn maat wat rust te gunnen na de spannende rit stel ik voor om deze tocht op me te nemen. De eerste 150 kilometer gaat prima, het weer is nog steeds prachtig en de rit door de Öxnadalsheiði pas is adembenemend! Helaas konden we nergens een plek vinden om plaatjes te maken maar man o man wat is het daar prachtig.
Wederom kloppen de voorspellingen tot op de minuut, hoe dichter we bij Grundarfjörður komen hoe slechter het weer wordt. Eerst miezert het wat wanneer we een bakkie pleur scoren ergens langs de weg maar niet veel later worden de druppels groter en groter. De wind begint eveneens flink aan te trekken en met regelmaat krijgt onze ijzere dame het flink te voorduren. De geplande stops onderweg slaan we over, het heeft simpelweg geen zin. Wanneer we over één van de bruggen rijden waait de regen zelfs horizontaal zo hard stormt het. Eenmaal aangekomen in het kleine plaatsje gaan we naarstig op zoek naar de geboekte B&B waarvan Gerry ons al gewaarschuwd had dat deze in de stijgers stond.
We rijden een paar keer rond het pand maar vinden niet echt teken van leven. Ik app Gerry met de vraag hoe zij binnen zijn geraakt een paar dagen geleden. Mijn maat stapt maar uit in de stromende regen en vraagt aan 2 dames in een portiek of zij een idee hebben. “call the number on the wall” luidt het advies. Zo gezegd zo gedaan en we krijgen direct iemand te spreken. Die persoon begrijpt het echter niet helemaal “of we onze sleutel kwijt zijn”? Nee die zijn we niet kwijt die willen we juist bemachtigen. Intussen belt Gerry mij met de vraag of er problemen zijn. Ik leg het verhaal uit maar zie ook dat de persoon die we net aan de telefoon hadden aan komt rijden.
Ik stap uit en ga verhaal halen, weer wordt er gevraagd of ik de sleutel ben kwijt geraakt, nee dat heb ik niet ik wil juist inchecken. Of ik dan nog niet betaald heb is de volgende vraag, jawel dat hebben we wel. De beste jongen snapt er niets van, kom maar binnen zegt hij het is geen weer om hier te blijven. Eenmaal binnen leggen we het nogmaals uit en gaat hij op zoek naar een reservering die hij niet kan vinden. Ik stel voor om te bellen met de reisorganisatie maar dat ziet hij niet zitten. Hij wil het zelf oplossen. Intussen breng ik Gerry op de hoogte over het ontbreken van onze reservering welke mij terstond belt en wil helpen. Wat is het toch geweldig om zulke behulpzame mensen te kennen!
De jonge gast belt naarstig en komt met regelmaat informatie vragen en uiteindelijk blijkt dat er een wisseling van eigenaar is geweest en onze reservering nooit is aangekomen. Ik had al snel duidelijk gemaakt dat ik niet verder ging rijden en zo werd er samen met onze reisorganisatie gezocht naar een oplossing. Gelukkig bleek er in een oud postkantoor nog een paar kamers vrij te zijn. Ook daar verliep het enigszins bijzonder. De dame in kwestie kwam er eigenlijk nooit en had zoiets van wat voor kamer zoeken jullie, oké hier de sleutel en we zien het wel.
De kamer was overigens zeer netjes, iets wat je absoluut niet zou verwachten wanneer je het pand van buiten bekeek. Er waren welgeteld 2 restaurants aanwezig in dit kleine dorpje en van keuzestress was dan ook geen sprake. Het eten was wederom meer dan prima en een goede afsluiter van toch best een zware dag. Terug op onze kamer ontdekten we dat mijn mobiel gekoppeld kon worden aan de TV en besloten we om middels youtube de avonturen van Itchy Boots te bekijken want motorrijden is nog zo`n ding wat mijn maat en ik gemeen hebben.
Zaterdag 23 oktober
Als eerste lopen we de diner binnen. De jonge dame achter de balie vraagt of we bij hun logeren, ik zeg tja dat is nogal een vreemd verhaal waarop er vanuit de keuken een bekende stem roept “wait! I know these guys, they can sit wherever they want” de beste kerel van gisteren voelde zich nog steeds schuldig en deed zijn uiterste best het ons naar de zin te maken.
Na een goed ontbijt pakken we onze spullen in en vertrekken naar de eerste stop van vandaag. Ik voel me een beetje leeg, het is namelijk de laatste dag op IJsland. Eenmaal aangekomen regent het, zou het dan weer in de soep lopen? De vorige keer dat ik bij de Kirkjufellfoss was stond ik er namelijk met een camera uit het jaar kruik. Mijn goede camera was een paar dagen daarvoor stuk gegaan zoals je hier kan lezen. Deze keer heb ik meer mazzel en in een mum van tijd maak ik de door mij gewenste foto`s.
De volgende stop was eentje waar ik me niet veel van voorstelde de Svöðufoss. Eenmaal geparkeerd zag het er toch best indrukwekkend uit.
Wederom moesten we zoeken naar de route. Die bleek over het land, de modder en niet te vergeten een aantal beekjes te gaan. Dat laatste was dan weer best spannend. Je moest op een aantal stenen in het behoorlijk snel stromend water springen en zo de overkant bereiken. De modder aan de schoenen hielp natuurlijk niet mee aan enige grip. Na een aantal hilarische sprongen bereiken we de waterval. Mijn maat ging druk aan het klimmen en ontdekken terwijl ik plaatjes maak.
De spray van de waterval zorgt ervoor dat mijn microvezel doekje overuren maakt maar ach dat hoort erbij. Wanneer we terug lopen wordt de lucht steeds dreigender wat samen met een regenboog een mooi plaatje maakt.
Net voor we de doorgaande weg opdraaien zie ik iemand druk in de weer met het fotograferen van prachtige IJslandse paarden. Ik volg zijn voorbeeld maar daar waar hij afstand houdt loop ik rustig wat dichterbij. Ik maak wat klik geluidjes en de paarden komen dichterbij. De man ziet het schouwspel aan en volgt mijn voorbeeld. Mijn maat wacht geduldig in onze ijzere dame.
Ik maak een aantal prachtige platen van deze ontzagwekkende dieren en we vervolgen onze reis.
Het volgende waypoint is het kerkje Ingjaldshóll. De zon deed eigenlijk een beetje teveel zijn best naar mijn idee.
We besluiten na een aantal foto`s om door te rijden en achter het kerkje te kijken. Na wat gebuts en gehobbel blijkt het dat we over de stoep voor het kerkje aan het rijden zijn (oops). Snel draaien we om, op naar de volgende bestemming.
Hoe dichter we bij Arnarstapi komen hoe slechter het weer wordt. Eenmaal bij Gatklettur regent het eigenlijk te hard om fatsoenlijk foto`s te maken. Ik doe tegen beter weten in toch maar een poging. We scoren nog een koffie bij een restaurant langs de weg en lunchen in het haventje van Arnarstapi. Het huisje wat ik zo graag op de foto wil zetten doet verwoed een poging door de regen heen te breken maar helaas, het kan me niet bekoren en zo blijft deze plek op de wensenlijst staan.
De laatste geplande stop is het Búðakirkja. We rijden door de regen waarbij mijn Garmin navigatie dezelfde fout maakt als in 2016, hij wil ons van de weg sturen en er 10 meter verder weer op, vreemde jongens daar bij Garmin. Het kerkje vinden we eveneens niet, dat blijkt uiteindelijk aan mij te liggen, ik had de coördinaten verkeerd ingegeven. Nu is het weer er niet beter op geworden dus we geloven het allemaal wel en rijden door richting het zuiden. Onderweg stoppen we nog even in Borgarnes voor een welverdiend kopje koffie. Hoe dichter we bij Keflavik komen hoe beter het weer wordt. Eenmaal aangekomen bij hotel Duus kunnen ze ons ook hier in eerste instantie niet vinden. Gelukkig blijkt de dame achter de balie me niet goed verstaan te hebben en worden we even later alsnog gevonden in het grote boek van….
Was de kamer in Akureyri al mooi, dan is het hier helemaal geweldig! Groot, super mooi en een prachtig uitzicht. Ik begin mijn koffer en tas al in orde te maken voor de vroege vlucht van morgen. Bij het zeer goede restaurant hebben we mazzel wanneer we een van de laatste vrije tafels bemachtigen. We genieten van het heerlijke eten maar zijn toch wat triest gestemd. Wederom is onze reis voorbij gevlogen en wederom was het fantastisch! We hebben gelachen, goede gesprekken gehad, genoten en met elkaar samen gewerkt om de diverse obstakels te overwinnen.
Vanuit het vliegtuig maak ik nog wat plaatjes tijdens het opstijgen maar daarna is de pret toch echt voorbij.
Lang verhaal kort: op naar de volgende!