Pling pling, een Whatsapp berichtje van mn maat. In eerste instantie niets bijzonders gezien we doorgaans regelmatig contact hebben over van alles en nog wat. Of ik zin heb in een kort vliegreisje?! Natuurlijk heb ik dat! Maar meteen schiet ook het financiële aspect door mijn hoofd. We waren op dat moment druk bezig met het kopen van een andere woning en zoals iedereen weet: dat is tegenwoordig bepaald niet voor nop.
Maar hoe en waarom dan? Na een kort gesprek bleek dat de door hem gespaarde vliegpunten op gemaakt moesten worden en dat ik de uitverkorene was om hierin mee te delen. Tja dan slik ik toch weer even en besef ik wederom wat een mazzel ik heb!
Vervolgens rijst de vraag, waar naartoe? Tja of ik dan nog ideeën heb? Uiteraard heb ik die! Een fotograaf heeft natuurlijk een enorme bucketlist met nog te bezoeken plekken en zo zou ik deze blog wederom kunnen starten met de inmiddels bekende uitspraak: Val di Funes “stond al enige tijd op mijn todo lijst”.
Nadat een geschikte datum gevonden was en een slaapplek geregeld (3x boeken = scheepsrecht) kon deze mini trip dan eindelijk beginnen.
Zaterdag 14 september
Om 3:30 gaat de wekker, auw dat doet even zeer na een aantal zeer drukke dagen. Maar niet zeuren, eruit! Nog even de hond uitlaten en een hapje eten en niet veel later stapt mijn maat de keuken binnen. We vliegen deze keer vanaf Eindhoven en na een kort ritje bereiken we de luchthaven. Het is best druk maar gelukkig hebben we daar weinig last van tijdens het inchecken. Uiteraard moest ik weer even gefouilleerd worden maar ach dat hoort er inmiddels bij.
Met nog voldoende tijd voor we daadwerkelijk vliegen worden er diverse bekers cappuccino genuttigd en is het alweer ouderwets gezellig. Het vliegtuig is op tijd en al snel zitten we samen met een dame te wachten tot we gaan opstijgen. “Jeetje, waarom heb ik nu toch gekozen om te vliegen? Ik heb een hekel aan vliegen, doodeng vind ik het”.. Ik kijk even naar de dame naast me, dat beloofd niet veel goeds. “heren, heren mag ik er even langs?!” klikt het niet veel later. Uiteraard mag dat en ik vraag of ze ook van plan is weer terug te komen zitten want dan wachten we even. “Nee heren, ga maar zitten, ik kan naast mijn vriendin plaats nemen”. Kijk! Dat is dan weer beter nieuws, extra plek voor ons.
Tijdens de vlucht praten we non stop (tot ergernis van de dame voor ons) over het werk, opleidingen, de toekomst en uiteraard onze kinderen. “Jeetje, we worden oud” zeg ik lachend, een aantal jaar geleden gingen onze gesprekken over hele andere zaken. Niet veel later zetten we voet op Italiaanse bodem. “pff best warm hier” is onze eerste indruk.
De koffer hadden we al snel te pakken en na een telefoontje naar de verhuur maatschappij worden we al snel opgepikt om onze leen bolide op te halen. De bestuurder deed enorm zijn best om ons zo snel mogelijk af te zetten, 90 waar je 50 mag bijvoorbeeld, snelle jongens die Italianen.
We kregen een leuke Seat mee en al snel kon ons avontuur beginnen! De eerste 300KM gingen over de tolweg en werden door mijn vriend gereden. Ondertussen zat ik al druk GSM plaatjes te schieten om het thuisfront te laten weten dat we het echt niet slecht hadden. Blauwe lucht, wat wolkjes en 30 graden, heerlijk! Na een aantal uur begonnen ondanks de stroopwafels en een grote zak snoep onze magen toch wat te knorren en zo begint de zoektocht naar een supermarkt.
Inmiddels reden we door de bergen met de ene bocht na de andere, we hadden met de motor moeten komen roepen we! Een supermarkt was overigens zo gevonden, één die open was, dat was een ander verhaal. Na de zoveelste fail drukt mijn maat de sleutels van de auto in mijn handen “hier nu mag jij even”. En zo kwam het dat mijn eerste kennismaking met deze auto meteen achteruit, een steile helling nemen was.
Het landschap werd mooier en mooier en na een hele tijd rijden toch eindelijk die supermarkt gevonden. Na verschillende versnaperingen in ons winkelmandje gedeponeerd te hebben moest er uiteraard ook een cake meegenomen worden. Ik zie een rode draad, jullie ook? Buiten de camera maar eens uit de tas gepakt en de eerste “echte” foto`s gemaakt. Dat viel nog niet mee gezien het inmiddels erg heiig was.
De eerste geplande fotografie stop was Val Venegia. Probleem was alleen dat ik geen exacte parkeerplek wist en we het laatste stuk op goed geluk moesten rijden. In de verte zag ik de piek die ik herkende van de foto`s dus we moesten in de buurt komen.
De stilte werd doorbroken door mijn trouwe Garmin “U hebt uw bestemming bereikt, de bestemming bevind zich links van u”. Nou, dat kon niet kloppen, links van ons was een steile rotswand en niets wat leek op een parkeerplek. We reden nog een aantal kilometer verder waarna we rechts een weg zagen en in de verte iets wat op een parkeerplek leek. Eenmaal aangekomen stond het stampvol met auto`s en motoren maar of we nu op de juiste plek waren?
Google Maps hielp ook al niet gezien er geen signaal was “laten we maar gewoon gaan lopen, dan zien we wel”. Zo gezegd zo gedaan, de paden op de lanen in en vooral steil omhoog door het bos.
Niet veel later zagen we auto`s en motoren rijden op een weg waar een bord stond dat het doodlopend was. Hadden we daar dan moeten parkeren? En jawel hoor, na nog even wandelen diende de prachtige berg zich aan, met een grote parkeerplek met voldoende ruimte, ja ook voldoende ruimte voor onze auto. Ach, zijn we in ieder geval weer even sportief geweest.
De berg en omgeving was werkelijk prachtig!
Echt een plek om langer te verblijven en te gaan wandelen. Helaas hadden we zoveel tijd niet want we moesten nog best een eind naar ons huisje. Dus, na een aantal foto`s weer terug richting de auto.
Ik kon het even niet laten om creatief aan de slag te gaan bij een snelstromend beekje maar daarna moesten we toch echt weer achter het stuur kruipen.
Inmiddels kende ik de auto aardig goed en werden de diverse scherpe bochten steeds sneller genomen, even tussendoor met het thuisfront kletsen (handsfree uiteraard) was dan ook geen enkel probleem en de kilometers vlogen voorbij. Naast grote groepen motor rijders (hadden we maar 😉 ) kwamen we ook sportwagens en rally auto`s tegen welke allemaal hun best deden de bochten zo snel mogelijk te nemen. Ik kreeg overigens steeds vaker de opmerking “kijk uit, flitspaal” te horen. Tja, boys will be boys (ook deze uitspraak zal vermoedelijk een rode draad vormen in mijn verhalen).
Intussen nam ik de volgende afslag en….. Politie, we mogen niet verder…. Behendig draai ik de auto en rijdt weer naar de hoofdweg, haha we laten ons niet zomaar stoppen roepen we nog… Niet veel later is de weg volledig afgesloten, enige optie: omrijden! Wel 1,5 uur lang, tuurlijk het was geen straf tussen de mooie bergen en dalen maar het werd inmiddels wel later en later.
Mijn maat had het inmiddels maar opgegeven om onze gastvrouw op de hoogte te brengen van onze vertraging. Iets met 3 keer is scheepsrecht….
Nog een paar 100 meter en dan zijn we er, we moeten hier echt geen andere auto tegen komen roep ik nog. Uiteraard gebeurde dat wél terwijl we de steile berg beklommen met onze auto. Met een paar centimeter langs een rotswand en een paar centimeter langs de tegenligger kwamen we uiteindelijk boven, pfff bestemming bereikt!
Ons huisje is netjes en ruim en na alles een plekje gegeven te hebben stoven we alweer naar beneden. Ik moest en zou de zonsondergang fotograferen bij Santa Maddalena Alta. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan. We konden met de auto niet komen tot de plek waar ik graag zou zijn geweest. Dus werd het de benenwagen pakken, echter waar is dat kerkje nu? Ineens denk ik het gevonden te hebben en sprint een steile heuvel op. Helemaal buiten adem kom ik boven en ja, het was best een mooi uitzicht maar het kerkje was nergens te bekennen.
Na een aantal foto`s lopen we naar beneden, “het is mooi geweest voor vandaag laten we wat gaan eten”. Nog even volgt er een vervelend gesprek met een Italiaanse meneer die vond dat we niet over het gras mochten lopen maar ook dat liep met een sisser af. Uiteindelijk belanden we in een restaurant alwaar we de dag afsluiten met een heerlijk maal, op de naar de volgende dag!
Zondag 15 september
Al vroeg wordt ik wakker en kijk snel naar buiten, hmm erg mistig maar de diverse weer apps laten weten dat het rond zonsopgang goed zou moeten zijn. Niet veel later zitten we te genieten van ons ontbijt en alweer snel sturen we de auto de berg af, het dal in op zoek naar Santa Maddalena Alta.
De navigatie stuurt ons deze keer wel verder en even lijkt het erop dat we toch met de auto tot aan het kerkje kunnen komen. Een doodlopende weg en een boze blik van een boer maakt dat we na een heel stuk achteruit rijden de auto toch maar netjes parkeren en met de benenwagen verder gaan.
Phoe! Dat valt nog niet mee zo stijl omhoog, een goede workout zullen we maar zeggen. We vinden het kerkje en de juiste plek om te fotograferen deze keer snel. Nu kan het wachten beginnen op de zonsopgang. Hoewel de koffie goed smaakt, de gesprekken geweldig zijn en de weer app steeds maar weer een mooie zon beloofd laat die laatste toch van zich afweten. Tja verzucht ik, dan toch nog maar eens op vakantie gaan hier en dan hopen op beter weer.
We vervolgen naar de 2de fotoplek van vandaag en eenmaal daar aangekomen is het een heel stuk opgeklaard en begint het weer goed warm te worden.
De boer hier heeft het anders aangepakt. Hoge houten hekken en een betaal poortje om naar het kerkje te kunnen gaan. Braaf betalen we de parkeerplek om vervolgens een bonnetje met niets erop te ontvangen. Waarschijnlijk is de inkt op…
We besluiten een stuk te gaan wandelen en wederom worden onze benen flink op de proef gesteld. Stijl omhoog tussen hoge bomen naar een mooie rivier alwaar ik met enige regelmaat foto`s maak.
Gezien we niet heel veel tijd hebben draaien we om en vervolgen dezelfde weg terug. Vreemd genoeg ging dat velen malen sneller 😉
Eenmaal beneden besluiten we bij het restaurant alvast ons avondmaal te nuttigen, dan hebben we dat vast gehad. Het was er heerlijk in de zon, op het terras en ook het eten was zeer goed.
Omdat het weer een stuk beter is dan vanmorgen gaan we nogmaals terug naar het uitkijkpunt voor het kerkje. Was het in de ochtend al afzien dan was dat nu niet veel anders met ruim 30 graden. Helaas ook nu kan ik de gewenste foto niet maken.
Helaas is het dan toch echt gedaan met de pret. Met een goede 400 kilometer voor de boeg stappen we de auto in en beginnen we aan de terugrit. Onderweg eten we nog op een grote parkeerplaats waar de lucht niet te harden is. Waarschijnlijk was het daarom zo rustig. Bij het verlaten van de tolweg gaat het nog even goed mis. De automaat pakt ons kaartje niet en de dame van de centrale sprak alleen maar Italiaans en begreep het allemaal niet. De bestuurders achter ons werden vervolgens erg onrustig en begonnen heerlijk te claxonneren. Gelukkig kwam er na een hele tijd iemand helpen waarna we alsnog door konden rijden.
De terugrit vanaf de auto verhuurder verliep deze keer nog sneller, met gierende motor en piepende banden werden we naar de luchthaven vervoerd alwaar we na een lekkere cappuccino alweer snel aan de terugvlucht konden beginnen. Na middernacht ben ik weer terug thuis in het Brabantse na deze korte, vermoeiende maar geweldige reis.
Zijn 2 dagen te kort? Natuurlijk! Wil ik nog eens voor langere tijd terug? Absoluut! Was het de moeite waard? Zeker weten!
Met je beste vriend een tweedaagse roadtrip maken? Ik raadt het iedereen aan!