Na onze eerste reis op IJsland hadden we al besloten, we gaan terug met het gezin en dan voor langere tijd! Het terug gaan is mij al meermaals gelukt echter niet met het gezin. Voor langere tijd, dat durfden we nog niet zo aan. Onze zoon is pas vier en hoe zal ik het zeggen nogal een “ongeleid projectiel”. Zo besloten we om eerst eens te kijken hoe het reizen met ons gezin bevalt om dan eventueel later alsnog voor langere tijd te gaan.
Wie nu denkt op familiebezoek, dat zit zo. Tijdens mijn reizen naar IJsland nam ik altijd wat leuks mee voor de kinderen. Vaak een knuffel. De kinderen gaven deze troeteldieren steevast een naam. Zo heeft onze zoon een papegaaiduiker knuffel welke hij “Buiker” noemt. Sinds hij weet dat we naar IJsland gaan roept hij al “we gaan de familie van buiker bezoeken!”
De reis werd uiteraard weer op maat gemaakt en geboekt via IJslandtours. De nodige tips verkreeg ik wederom van Gerry van Roosmalen de IJslandkenner bij uitstek. Ik besloot deze keer naar het Zuid- Oosten te reizen en we boekten vooraf een boottocht op Jökulsárlón en op aanraden van Gerry een Puffin Tour bij Ingolfshofdi. Dat laatste zorgde er overigens wel voor dat ze bij IJslandTours wederom een dag mochten bijboeken en een en ander weer op de schop kon. Gelukkig kennen ze mij na 6 boekingen inmiddels en werd alles snel in orde gemaakt. De reis zou 6 dagen duren en ons van Keflavik naar Hofn en weer terug brengen.
Mijn vrouw en ik deden ons best de kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden. We kochten goede schoenen en kleding en wandelden we wekelijks. Ook oefenden we met het eten van onbekende gerechten en bezochten we een restaurant. De route had ik al meermaals aan ze laten zien en middels foto`s liet ik ze alvast een beetje kennis maken met IJsland. Onze dochter had besloten haar spreekbeurt op school over IJsland te doen. Ook dat hielp om alvast in de stemming te komen.
De weken voor vertrek waren spannend, er was veel gaande op Schiphol en om nu uren in de rij te staan met de kinderen zagen we niet zo zitten. We probeerde nog om te boeken via Brussel maar de prijzen daarvan gingen zo snel omhoog dat ook dit geen optie was. Ik volgde het nieuws op de voet, installeerde de Schiphol App en hoopte op het beste.
Zondag 12 Juni
Ondanks dat we ruim op tijd wakker zijn kunnen we niet eerder vertrekken dan half negen. Schiphol heeft een nieuwe regel in het leven geroepen in de hoop de lange rijen terug te dringen. Hierdoor mogen we maximaal vier uur van te voren de luchthaven betreden. Enigszins gespannen vertrekken we vanuit het Brabantse en rijden we zonder oponthoud de parkeerplaats van Schiphol op. Het is er rustig en al snel vinden we een plek. Dat valt alvast mee roepen we in koor!
Het tochtje met de bus verloopt ook prima, maar dan begint de ellende. Op Schiphol is het druk, zéér druk. We lopen naar de incheckbalies welke aangegeven zijn door de app en eenmaal aangekomen geven de borden aan dat we onze bagage moeten inchecken aan de selfservice balie. Zo gezegd zo gedaan ware het niet dat we geen bagage label hebben. Uiteraard had ik de online incheck al gedaan maar daar zat geen bagage label bij.
We vragen om hulp en worden doorverwezen naar pilaren alwaar we zelf de labels kunnen afdrukken, niet dus. We vragen wederom om hulp maar ook een medewerker van Schiphol krijgt het niet voor elkaar. “ga daar maar naar die balie dan helpen mijn collega`s je verder” luid het advies. Bij de betreffende balie vangen we al snel bot. “Nee u moet hier niet zijn, wij kunnen u niet helpen”. Gefrustreerd zoeken we een plekje om te zitten. Inmiddels zijn we al ruim een half uur op Schiphol en nog geen steek verder.
Ik loop een rondje en vindt drie balies waar Iceland-Air boven staat. Als ik daar nu eens ga staan stelt mijn vrouw voor? Zo gezegd zo gedaan. Ik blijf bij de kinderen en zie hoe grote groepen mensen zich haasten en frustreren aan de ellende aldaar. De rij naar de security ziet er enorm lang uit en de twijfel slaat toe. Gaan we het nog wel halen? Met regelmaat bellen we elkaar en mijn vrouw heeft het gevoel dat ze bij deze balie verkeerd staat. Op het bord staat nog steeds dat we gebruik moeten maken van de selfservice check-in….
Uit pure wanhoop proberen we nogmaals een label af te drukken en warempel, het lukt!. Opgelucht lopen we naar het apparaat om onze koffer en rugzak in te checken. De koffer gaat prima, de rugzak levert echter een “error” op. Nogmaals vragen we hulp, een rugzak? nee die kan je niet in checken via de selfservice daarvoor moet je in de (inmiddels) zeer lange rij gaan staan…..
Nu zakt de moed ons echt in de schoenen. De rij is lang en de rij naar de security nog veel langer. Mijn vrouw sluit direct aan in de rij en op dat moment veranderd op het informatiebord het advies van self checkin naar incheckbalie. Grr als ze dat nu meteen hadden gedaan dan was er helemaal geen probleem geweest briesen we boos!
Ruim een uur staat mijn wederhelft in de rij terwijl ik probeer de kinderen te vermaken. We bellen elkaar met regelmaat om de voortgang te checken. Eindelijk het verlossende belletje, “schat er staan nog maar een paar mensen voor me”. Ik besluit om nog even snel met de kids een sanitaire stop te maken en niet veel later schieten we de security rij in.
De rij loopt gelukkig vlot door, het lijkt er zelfs op dat we het gaan halen roep ik opgelucht. Na een uur van buiten naar binnen en van beneden naar boven staan we bij de security check. Uiteraard ging ook dit niet vanzelf, geen schoenen uit, wel schoenen uit, alles uit de tas, niet alles uit de tas. Onze zoon bleek te klein voor de scan dus werd hij gefouilleerd. Gelukkig is onze vent een echte bikkel en liet het gedwee toe.
Wanneer we eenmaal onze spullen hebben schieten we weer uit de startblokken om uiteindelijk bij de gate aan te komen welke bijna direct begint met boarden. We worden nog verzocht onze handbagage in te checken maar dit weiger ik omdat de waarde van mijn fotospullen te hoog is voor in het ruim. Verder gaat het gelukkig soepel en al snel zitten we op onze plek. De vlucht verloopt prima, allemaal een filmpje op het scherm en op tijd wat te eten en te drinken.
Eenmaal aangekomen op Keflavik lijkt daar een en ander gewijzigd te zijn maar het duurt niet lang voordat ik de vertrouwde bagageband weer vindt. Uiteraard hebben we snel onze spullen en het duurt dan ook niet lang voordat ik in de rij sta bij de autoverhuurder.
Achter me staat een Nederlands stel “waar zou de auto staan? Zouden we met de bus moeten?” ik stel deze mensen gerust en vertel hoe een en ander gaat verlopen. Er volgt een leuk gesprek en al snel sta ik aan de balie. Wanneer de bediende mijn gegevens wil checken zegt hij “laat maar je staat al in het systeem, jeetje je bent al vaak in IJsland geweest, heb je hier familie?”. Wederom volgt er een leuk gesprek waarin ik mijn wens om ooit in IJsland te wonen kenbaar maak en waarop de IJslander meteen zegt: Wat let je? Slecht weer daar zijn jullie al aan gewend en de kinderen die maken zo vriendjes…. Tja wie weet ooit.
Nadat ik de sleutels in ontvangst heb genomen loop ik al vlot naar de auto, op de voet gevolgd door vrouwlief en de kids. De auto is niet wat ik gewend ben van Hertz. De auto ziet er oud uit en heeft al best wat kilometers op de teller staan. Wanneer ik mijn vertrouwde Garmin aansluit op de sigaretten oplader weigert deze dan ook dienst te doen…. En dat is toch wel een probleem, op IJsland navigeer je het beste op GPS coördinaten en dat is iets wat de Garmin heel goed doet. Vrouwlief probeert het nog door de oplader schoon te maken maar het mag niet baten. Dan maar middels de Smartphone besluit ik.
Op Google Maps zoek ik de eerste plek op, de Kronan in Selfoss. Het duurt niet lang en jawel daar is het welbekende gevoel, ik ben weer thuis! Onderweg vertel ik honderduit over alles wat we zien. Dit wordt met wisselend enthousiasme ontvangen ;-). De boodschappen doen we re-de-lijk vlot maar het is te merken dat het laat aan het worden is. In Nederland is het twee uur later en dat beginnen we allemaal te voelen.
Ik stuur de auto richting Hotel Anna alwaar we deze keer een appartementje hebben. Deze waren in 2019 toen ik hier voor het laatst was nog in aanbouw. Het is een prachtig plekje. Groot genoeg voor ons vieren met een slaapbank voor de kinderen en een slaapkamer voor ons. Uiteraard voorzien van alle gemakken. We maken nog een snelle maaltijd klaar maar het duurt niet lang voordat we allemaal in dromenland zijn. IJsland we zijn er!
Maandag 13 juni
Met 2 kinderen en een overvol programma hadden we al besloten de Nederlandse tijd aan te houden. Dat betekend 7 uur opstaan (wat voor onze kids al uitslapen betekend) is 5 uur IJslandse tijd. Zo gezegd zo gedaan. Na een ontbijtje volgt een blik naar buiten, helaas de weersvoorspelling klopt grijs en regen.
Ik besluit om toch even een kijkje te nemen buiten en wordt al snel vergezeld door de kinderen. De eerste foto`s worden geschoten van de omgeving en een portret van de kinderen. Deze vakantie had ik mezelf voorgenomen extra veel foto`s te maken van onze kroost.
We verlaten ons appartementje om de Skogafoss te bezoeken. Ik ben er inmiddels al vaak geweest dus ik vindt het niet zo erg dat het weer erg slecht is. Ik vermaak me prima met een stel Amerikanen die allemaal dezelfde foto willen maken. Om de beurt op precies dezelfde plek 😀 De vrouw en de kids beklimmen de Skogafoss. Voor vrouw en dochter de tweede keer, voor onze zoon de eerste.
We rijden door naar de Sólheimajökull een gletsjer welke redelijk makkelijk te bezoeken is en voor ons allen een nieuwe plek. Enigzins verbaasd verneem ik dat het betaald parkeren is. Hoewel parkeren? Je moet verdomd rustig rijden over de slechte weg en dito parkeerplaats. Als brave burger betaal ik de fee en starten we aan de wandeling. Het gebied is prachtig maar helaas gehuld in een dikke mist.
Het regent nog steeds wat in combinatie met de mist een koud geheel maakt. Het duurt dan ook niet lang voordat we naar de volgende plek rijden, Dyrhólaey.
Ook hier ben ik al vaker geweest, gewapend met mijn zware lens hopend op de Papegaaiduiker ofwel de Puffin zoals ze die in IJsland noemen. Mijn vorige pogingen waren tevergeefs maar vandaag, in de stromende regen heb ik geluk! Tientallen wellicht wel meer dan honderd papegaaiduikers zitten op de rots. Mijn dag kan niet meer stuk! Terwijl ik gretig foto`s aan het schieten ben verkennen vrouw en zoon de omgeving. Onze dochter was al snel naar de auto vertrokken om te schuilen. Ik vrees dat ze van suiker gemaakt is 😀
Een aantal maal heb ik het gevoel dat ik aangekeken wordt, tijdens het lopen naar de rots hoorde ik al een Duitse jongeman roepen “wat een grote camera!” ik kon me net inhouden te reageren: het is geen grote camera! Het is immers het objectief wat imposant kan overkomen.
Toen ik even later de klif op en af liep zag ik één dame uit een groepje van vijf met enige regelmaat mijn richting uit kijken. Ik hou helemaal niet van aandacht dus keek ik steeds weg van haar.
Na een keer of vier “bekeken” te zijn liep ze met haar groepje langs om vervolgens alsnog om te draaien en mijn richting in te lopen.
Je maakt vast prachtige foto`s met zo`n grote lens (zij had beter opgelet). Zou ik eens mogen kijken werd er met een Amerikaans accent gevraagd?
Tuurlijk, geen probleem, ik laat een foto zien waarna ze opgewonden de rest van de groep terug fluit. Zo kwam het dat ik in de stromende regen een heel gesprek had met een groepje Amerikanen en dat allemaal door die grote “camera”.
De volgende stop op het programma was de Fjaðrárgljúfur. Echter gezien het humeur van de kinderen en de aanhoudende regen besloten we om in Vik een lekker warm drankje te gaan nuttigen en te gaan shoppen. De kinderen hadden ieder een budget gekregen en ook papa kon het niet laten een t-shirt en warme trui te kopen. Voor de oplettende lezer, klopt ik gaf het geld uit mijn wederhelft niet ;-).
We rijden verder en stoppen onderweg nog bij Eldhraun. In mijn eentje maak ik een wandeling in jawel de stromende regen.
Bij de Stjornafoss maak ik slechts enkele plaatjes want ook daar, naja je snapt het wel. Onze zoon is inmiddels in slaap gevallen en zo maak ik alleen met onze dochter een wandeling bij Dverghamrar. Een bijzondere plek waar ik al vaak onterecht aan voorbij ben gereden. Het doet mij wat sprookjesachtig aan. Ik had me dan ook niet verbaasd wanneer er een of ander mystiek wezen was opgedoken.
De Fossálar en de Lómagnúpur laten we links liggen. De eerste zien we in een flits wanneer we wegrijden bij Dverghamrar en de 2de zien we door het slechte weer nauwelijks liggen. Het zelfde geldt overigens ook voor het prachtige uitzicht wat je bij mooi weer hebt op de Hvannadalshnúkur.
We parkeren bij ons tweede verblijfplek Adventure Hotel Hof alwaar het even spannend wordt wanneer ze onze reservering niet kunnen vinden. Terwijl ik bel met IcelandTours vindt de baliemedewerker alsnog onze boeking, gelukkig! De kamer is prachtig en een welkome veilige haven na deze natte dag waarbij onze kinderen veel indrukken te verwerken hebben gekregen.
Het avond programma bestaat dan ook uit avondeten in het hotel, boekjes lezen en series kijken. Uiteraard maak ik mijn fotografie spullen goed schoon gezien die vandaag heel wat te verduren hebben gehad. Onze eerste volledige dag IJsland zit erop!
Dinsdag 14 juni
We worden op tijd wakker maar omdat het ontbijt nog even op zich laat wachten lopen we naar buiten om Hofskirkja te verkennen. Het weer is nog steeds grijs en het miezert nog wat. Volgens de voorspellingen zou het later in de ochtend op klaren.
We doen ons tegoed aan het overheerlijke ontbijt. Onze zoon wekt veel gelach en gegrinnik op bij de overige gasten met zijn uitspattingen. We laden de auto weer vol en vertrekken naar de eerste stop van vandaag Jökulsárlón. We hebben om half tien een tocht over het meer middels amfibie voertuig. Daarnaast gaat onze dochter een filmpje opnemen voor haar spreekbeurt over jawel IJsland!
Hoe verder we rijden hoe beter het weer wordt. Ik stop dan ook even langs de weg om dit vast te leggen. Je zou hier maar wonen!
Terwijl we de parkeerplaats van Jökulsárlón naderen zie ik dat we geluk hebben. Het weer is een heel stuk beter én er drijven enorme ijsbergen in het meer! Het duurt dan ook niet lang voordat we uit de auto stormen om dit moois in ons op te nemen.
Het filmpje van onze dochter is zo gemaakt en al vlot staan we in de rij om ons aan te melden voor de tocht. Ook dat verloopt op zijn IJslands en dus prima!
Na even wachten mogen we aan boord van het amfibie voertuig welke met aardig wat kabaal richting het meer rijdt. De kids vinden het geweldig zeker wanneer we met een aardige plons te water gaan. Ik heb deze keer beiden camera`s mee. Één met groothoek lens en één met een telezoom. Ik schiet weer de ene foto na de andere en geniet met volle teugen van de prachtige natuur. Het is nog steeds mistig wat het des te mooier maakt. De kinderen mogen een ijsbrok aanraken (welke zoonlief al snel terug in het meer mikt) van de aardige gids welke leuk kan vertellen. Al veel te snel varen we weer naar de kade.
We steken de weg over en parkeren bij Diamondbeach. Het is er erg druk en ik vind niet wat ik zoek qua compositie. Onze dochter is druk bezig met kunstjes op het zwarte strand en onze zoon vindt uiteindelijk ook zijn rust in het spelen met het zwarte zand. Het kan soms zo simpel zijn.
We rijden verder naar het Oosten, het wordt rustiger en mooier. Onderweg moeten we met regelmaat stoppen voor overstekende schapen. Er wordt ook gewaarschuwd voor rendieren maar die zien we helaas niet. Onderweg lunchen we ergens langs de kant van de weg. Heerlijk deze onbeperkte vrijheid.
We vervolgen onze route naar de bekende rode stoel. Deze keer blijft vrouwlief in de auto en ga ik met de kroost op pad.
Ze vinden het geweldig! De rode stoel, het klimmen en klauteren over de rotsen. Ik had verteld dat ze niet over het mos mochten lopen, dus daar maakten ze een spelletje van. Ze mochten alleen de stenen aanraken en zo hadden ze de grootste lol.
Ik maak een aantal foto`s welke erg naar mijn zin zijn, zeker die van de Bat mountain en tevreden stappen we de auto weer in om een paar 100 meter verderop weer te parkeren.
Er wordt nu besloten dat papa alleen op pad gaat en daar is papa stiekem best wel blij mee. Even heerlijk alleen wandelen en ontdekken, even alle tijd nemen voor die ene compositie en niet bang zijn dat een van de kids in het water kukelt. Het doel? De Skútafoss. Onderweg stop ik even bij een andere waterval en ondanks dat het zachtjes regent vermaak ik me prima.
Net voor de Skútafoss loopt nog een andere avonturier. Ik wil hem niet storen en loop rustig naar het water. De beste man is schijnbaar zo in zichzelf gekeerd dat hij enorm van me schrikt en zelf bijna een nat pak haalt. Ik maak mijn excuses maar dat was niet nodig. We praten even en hij verlaat de plek weer. Ik kan me niet beheersen en klim over wat rotsen de grot in. Een beetje spannend vind ik het wel maar wat is het ongelofelijk mooi! Ik geniet een tijdje waarna ik besluit terug te lopen.
Onderweg kom ik mijn gezin nog tegen, aan de verkeerde kant van het water wel te verstaan. De Batmountain waakt in de achtergrond over ze.
Niet veel later zijn we herenigd waarna we verder rijden. Deze keer naar de Eystrahorn. Welnu hier gaat het even mis doordat ik de Garmin navigatie niet kon gebruiken. Normaal maak ik per dag een nummering bijvoorbeeld 1.1 Hotel Anna, 1.2 Skogafoss. Dat betekend eerste dag eerste plek Hotel Anna, eerste dag tweede plek de Skogafoss. Hierdoor gaat het nooit mis met de route maar ja die trouwe Garmin die had ik dus niet.
Ik begin te rijden terwijl Google me driftig terug probeert te sturen, we proberen het nogmaals zonder succes. Ik stop aan de kant en open mijn Excel en zie daar mijn fout…. De eerste stop had de Eystrahorn moeten zijn daar die verder ligt dan de rode stoel…. Ach ja rijden we het stuk nogmaals, niet dat dit een straf is…
Eenmaal aangekomen maak ik een aantal foto`s terwijl de wind zijn best doet ons om te kegelen.
Ik zie een man zijn drone uitpakken en vraag of dat wel zo verstandig is en dat ik het niet aan durf met mijn gloednieuwe Mini 2 (speciaal voor IJsland gekocht). “We zien wel antwoordt hij” om even later te vervolgen met “ah nee de wind is toch te sterk”.
We vervolgen onze reis naar de laatste plek voor vandaag de Vestrahorn met het vikingdorp. Eenmaal aangekomen is het druk, heel erg druk. Er is nauwelijks parkeerplek en ook binnen moeten we even wachten op het ticket. We lopen gezamenlijk naar het vikingdorp wat ooit bedoeld was als filmset. De kinderen? Die kiezen een eigen route, iets waar onze dochter niet veel later spijt van krijgt…
“Maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam, ik kom niet verder!!” klinkt het. Ach zegt mijn vrouw je kan daar prima overheen springen dat lukt je wel. Voor mijn dochter loopt een klein stroompje water. Ze neemt een aanloop en SPLASH ze had het toch niet gered… Resultaat? Nat tot boven haar knieën, stinken als een hond en een humeur van naja jullie begrijpen me vast.
Het duurt dan ook niet lang voordat we weer terug naar de auto gaan, heel eerlijk het dorp vond ik niet echt de moeite waard. We parkeren bij de kenmerkende duinen voor de Vestrahorn
en ik, ik ga mijn eerste drone vlucht maken op IJsland, hoewel….. Ik maak de drone gereed en geef het startsein en: error op 3 van de 4 motoren. Grrr, ik probeer van alles en nog wat maar helaas het mag niet baten de drone gaat niet de lucht in vandaag. Ik ruim de zooi (zoals ik het op dat moment maar bestempel) op en voeg me weer bij het gezin.
We besluiten naar Hofn te gaan om te eten. We hadden vooraf al besproken dat we niet in het hotel zouden eten gezien dat toch wel erg kostbaar is. Ik had de voorgaande avond al een leuk tentje gevonden in Hofn. Zo gezegd, zo gedaan en eerlijk, we hebben heerlijk gegeten!
Het hotel, Hotel Jokul is geweldig! De kamer is geweldig mooi én voorzien van separate slaapkamers en een heuse bank voor pa en ma. De mensen van het hotel zelf zijn enorm vriendelijk kortom een geweldig einde van de dag! De avond bestaat uit het schoonmaken van ons zelf en mijn camera gear. Ook de drone krijgt een schoonmaak beurt na het inwinnen van advies op Youtube.
Woensdag 15 juni
Schat…. Schatje, wordt eens wakker… Ik schrik wakker en mompel iets. Schat, het is prachtig buiten in de verte kan je heel mooi de bergen met eeuwige sneeuw zien. Wil je een foto voor me maken? PLING! “All systems are ready” en hop ik schiet mijn kleren in, pak mijn camera en ga mee naar buiten. Inderdaad het is prachtig! Het weer is heerlijk en de omgeving is super mooi. Samen met mijn vrouw geniet ik van het begin van deze dag terwijl de kinderen nog in dromenland zijn.
Omdat de kinderen steeds zo genieten van het ontbijt en ik mogelijk mijn drone gerepareerd heb (kuch) besluiten we dat ik alleen terug ga naar de Vestrahorn zodat de kinderen in alle rust kunnen genieten van het ontbijt. Onderweg is het heerlijk rustig en ik heb er goede hoop op dat dit op de plek van bestemming eveneens zo zal zijn.
Eenmaal aangekomen is het op de parkeerplaats nog drukker dan de dag ervoor. Een plek om te parkeren is er niet. Ik zet de auto zo goed mogelijk aan de kant en loop naar het gebouw om netjes een kaartje te kopen. Op het gebouw valt te lezen dat je dit binnen dient te doen. Als brave burger heb ik dan ook alle intentie dit te doen. Echter, het is nog niet open! Ik tuur nog even naar binnen maar niemand te zien. De auto laat ik maar staan en vervolg per benenwagen.
Uren kan ik erover schrijven maar lang verhaal kort, wat was het er prachtig! Mooie spiegelingen, ruige oceaan, mooi groene heuveltjes en het prachtige zwarte strand. Ik geniet met volle teugen en laat de camera er weer lustig op los klikken.
De drone, juist die had ik ook bij! Wederom breng ik alles in gereedheid en jawel “we have liftoff” enige jammere is dat ik daarna ook meteen de melding krijg “gimbal stuck” en zodoende wederom niets aan mijn drone heb gehad. Niet veel later wordt ik gebeld met het verzoek om terug te komen zodat we verder kunnen reizen.
Eenmaal aangekomen bij de auto wordt ik achterna gelopen door een man die gisteren als opzichter fungeerde bij graafwerkzaamheden. Hij vraagt waar mijn kaartje voor de entree is. Ik leg uit dat ik er al vroeg was en dat de deur niet open was. Daarnaast heb ik gelopen en ben ik niet met de auto na de slagboom geweest. Maakt niet uit, ik had een kaartje uit de automaat (??) kunnen halen. Ik leg uit dat ik gelezen had binnen een kaartje te moeten halen en nogmaals dat niemand er was. Daarnaast had ik al een kaartje van gisteren. Het deed de man niets, ik moest naar binnen anders mocht ik niet weg… Eenmaal binnen vertelde hij aan de dame achter de balie in het IJslands iets over mij. De dame vraagt aan mij, je bent niet met de auto na de slagboom geweest? Nee antwoorde ik, ze zucht, schudde met haar hoofd en zegt sorry je moet toch betalen. Enigszins verbouwereerd stap ik de auto in, mijn eerste negatieve ervaring met een IJslander is een feit…
Eenmaal bij het hotel pakken we alles in en vertrekken we. Het gaat wat dat betreft snel, veel te snel! De eerste stop is Fjallsárlón. Onderweg genieten we wederom van de prachtige uitzichten, de miljoenen lupines en het geweldige IJsland. Hoe verder we zuidwaarts komen hoe dikker de wolken. Wanneer we aankomen bij het kleine broertje van Jökulsárlón miezert het wat. Dit mag echter de pret niet drukken, ook hier is het prachtig. De kinderen vermaken zich met het gooien van steentjes in het water. Ik ben wederom druk bezig alles vast te leggen op de gevoelige plaat.
Ons bezoek verloopt sneller dan gepland waardoor we tijd over hebben. Onze afspraak bij de geboekte puffintour is pas over een aantal uur. “Begin maar met rijden, we zien wel” oppert mijn wederhelft. Na even gereden te hebben zie ik aan de rechterkant een bordje waarop staat dat er iets moois te zien moet zijn. Ik heb geen idee wat daar dan is roep ik nog, vol in de overtuiging dat ik toch best wat plekjes ken.
Wanneer we parkeren regent het behoorlijk. We besluiten dan ook eerst de lunch te nuttigen en op verzoek van onze dochter een spelletje te doen. Eerlijk is eerlijk het is best pittig voor de kinderen dus dit is dan slechts een kleine wens om te vervullen.
Ik besluit even te gaan kijken of er nog iets moois te zien is en dat is er! Een gletsjer welke prachtig wordt uitgelicht door de zon.
Ik besluit een panorama te maken en even later wordt ik vergezeld door onze zoon en mijn vrouw. Ik maak nog een plaatje van onze kleine man waarna we vertrekken naar wat één van de hoogte punten van onze reis zou worden. De Ingólfshöfði Puffin Tour !
Na een rustig ritje offroad komen we aan en parkeren we de auto met zo`n 15 gelijkgezinden. Ik meld me aan en de dame vraagt hou oud onze jongste is. De klim naar het natuurreservaat is namelijk nogal stijl. “We will toughing him up” zegt de goedlachse dame. Na een broodnodige sanitaire stop stappen we in de kar and off we go!
De kinderen vinden het geweldig, volle snelheid door het diepe water, hoge golven en soms zo diep dat je bijna het water kan aanraken. Het weer is inmiddels helemaal omgeslagen, blauwe lucht, zachte wolkjes en een lekker zonnetje. De rit is geweldig en voor we het weten staan we aan de voet van toch een aardige klif. Vol goede moed starten we de klim en dat gaat heel aardig! Ook onze kinderen schieten zonder enige problemen omhoog daar waar een ander stel het opgeeft en terug loopt (!!).
Eenmaal boven op de rots volgt interessante uitleg van de gids en een korte wandeling. Het duurt niet lang of we zien tientallen puffins! Uiteraard ben ik weer voorzien van mijn “grote camera” en al snel ratelt deze er lustig op los. We krijgen alle tijd van de gids waardoor de foto`s in rap tempo op het geheugenkaartje worden weg geschreven. Op verschillende plekken kunnen we deze clowns van de oceaan fotograferen.
Na een hele tijd worden we dan toch verzocht verder te lopen. Bij de vuurtoren volgt nog wat uitleg en een waarschuwing voor het volgende stuk. De vogels aldaar zijn al hun eieren kwijt geraakt aan de nerts en een naar het schijnt zeer oude en sluwe vos en zijn daar op zn zachtst gezegd niet blij mee. Ze scheren dan ook laag over onze hoofden onder luid protest.
De terugreis is eveneens geweldig, prachtige reflecties in het water en onze zoon geniet zichtbaar.
Nadat we de gids bedankt hebben vervolgen we onze reis naar de Svínafellsjökull. Daar aangekomen regent het weer, typisch IJslands zullen we maar zeggen. Wederom kiest onze dochter ervoor om te blijven zitten. Gekluisterd aan haar tablet, of was het haar telefoon?
Aangezien het behoorlijk begint te regenen stel ik voor dat ik alvast vooruit loop. Eenmaal dicht bij de gletsjer regent het zo hard dat ik toch besluit om om te draaien.
Onderweg kom ik vrouw en zoon tegen waarna we gezamenlijk terug lopen en het weer? Dat is ineens weer een stuk beter….
Het plan is om ons hotel op te zoeken en daarna te gaan eten. Eenmaal aangekomen bij Hörgsland Guesthouse regent het flink. Ik loop naar de receptie en verneem dat de beste man onderweg is. In volle vaart komt hij aan gescheurd en laat de motor draaien. De sleutel ontvangen we al net zo vlug en niet veel later betreden we onze kamer. Die was overigens gedateerd en zeer gehorig. Het geheel doet een beetje aan als een jongeren hostel. Een woonkamer met spelletjes en en keuken in het midden en van onderhoud of vernieuwing lijkt er weinig sprake.
We zijn net goed en wel onze spullen aan het inruimen wanneer er op de deur wordt geklopt. Een klein mannetje staat in de deur opening. Hij vraagt in gebrekkig Engels of we rustig aan willen doen, ze proberen te slapen (??) Misschien de kinderen en hij wijst naar onze kids… Ik antwoord ja klopt dat zijn kinderen en we doen ons best maar het is oud en gehorig en tja weinig aan te doen.
Nog steeds een beetje verbaasd lopen we naar de auto en rijden een paar kilometer naar het volgende dorp. We arriveren net voor de grote drukte in het restaurant alwaar we wederom een prima maal nuttigen. Samen met mijn dochter bezoek ik nogmaals de Stjornafoss. Het weer is nu een heel stuk beter dan bij het eerste bezoek en ik had beloofd een keertje in de avond met onze dame op pad te gaan.
Donderdag 16 juni
Na een onrustige nacht zijn we alweer vroeg wakker. We zijn het er allemaal over eens dat dit “hotel” voor ons niet meer hoeft. Even voordat het ontbijt buffet open gaat arriveren we al en al snel doen we ons tegoed aan al het lekkers. Wederom krijg ik het inmiddels bekende gevoel, het is onze laatste volledige dag op IJsland, mijn tweede thuis.
De eerste stop van de dag is de Fjaðrárgljúfur. Dit is overigens één van de locaties waarvan wij onze bedenkingen hadden met onze zoon. De enige “bescherming” bestaat uit een loshangend touw. Geen obstakel voor onze klim aap. Deze locatie hadden we door het slechte weer overgeslagen. Ook nu is het weer niet geweldig maar we wagen het er alsnog op. Het is best een pittige wandeling voor de kinderen en door het slechte weer zijn we er dan ook niet lang.
Onderweg naar Vik stoppen we nog een keer bij Eldhraun, ook deze keer in de regen. Even later stoppen we langs de weg om foto`s te maken van een enorm lupine veld terwijl het weer droog is.
In Vik gaan we nog eens drinken in het lava café en wat lekkers halen. Deze keer kan ook de vrouw het niet weerstaan om iets te kopen aldaar. We slaan nog wat laatste boodschappen in en rijden naar de parkeerplaats bij het bekende kerkje.
Wederom ga ik op pad met de vrouw en onze zoon en maak ik foto`s van de prachtige kerk met de 3 versteende trollen op de achtergrond. Mijn favoriete foto maak ik echter van het kleine rode huisje wat omringt wordt door de paarse lupines in prachtig licht!
We vertrekken naar een plek waar ik de kinderen meermaals voor gewaarschuwd heb, mogelijk dé gevaarlijkste plek van IJsland: Reynisfjara Beach!
De parkeerplaats is wederom helemaal anders dan in 2019. Er is nu zelfs een toilet en iets van een winkeltje. Iets verderop staat een bord met de waarschuwingen die ik onze kinderen al zo vaak verteld heb. Er staat ook een kruisje, een persoon is nog geen week geleden overleden hier. Het mag duidelijk zijn: in IJsland is de natuur de baas!
Het weer is inmiddels weer prachtig, de kinderen klimmen druk op de basalt kolommen terwijl ik dit en al het andere moois vast leg. Ik zucht nogmaals wetende dat de reis er bijna op zit.
Omdat we nog een heel eind moeten rijden naar ons hotel in Keflavik besluiten we nu al warm te eten. Dat doen we deze keer bij de Skogafoss. Na wederom een prima maal rijden we naar de laatste bezienswaardigheid de Seljalandsfoss. Wederom ben ik verbaasd. De weg welke ik al zo vaak genomen heb is afgesloten met grote gele betonblokken. Op de kleine parkeerplaats valt te lezen dat deze niet bedoeld is voor bezoekers van de Seljalandsfoss…. Omdat ik niet direct zie wat de bedoeling is parkeren we toch maar, het is er immers niet druk.
We lopen een eind naar de parkeerplaats van deze foss alwaar ik zie wat de bedoeling was geweest. Via een behoorlijke omweg komen de auto`s en bussen via een grote slinger naar de parking. Bij de waterval is het al niet beter. Rij aan rij, kop aan kop lopen de mensen.
Jeetje wat is dit veranderd en dan niet in het positieve. Vrouw en zoon sluiten aan in het treintje en lopen achter de waterval door. Mij kan het niet bekoren. Even later help ik een stelletje met het maken van een foto ter herinnering aan hun bezoek van de Seljalandsfoss. Het duurt dan ook niet lang of we vertrekken voor onze laatste lange rit.
Na een mooie rit waarbij we ons nog voor een laatste keer vergapen aan al het moois arriveren we bij ons laatste hotel, Konvin Hotel. Onze kamer is geweldig en er is zelfs een heuse speelruimte voor de kinderen. Die maken daar uiteraard dankbaar gebruik van. We laden de auto helemaal uit, ik tank deze nog een keer helemaal vol en de vrouw maakt de auto schoon. Reizen met 2 kinderen die graag snoepen zorgt voor nogal wat rommel.
We duiken vroeg onder de wol want morgen hebben we weer een lange reis voor de boeg.
Vrijdag 17 juni
Meestal schrijf ik niet veel over de vertrek dag simpelweg omdat het niet zo interessant is. Echter deze keer wil ik (nogmaals) vermelden wat een verademing Keflavik en de IJslandse bevolking (minus de kaartjes meneer) is. We starten de dag wederom met een enorm goed ontbijt. De kinderen lopen af en aan met lekkers en ook wij vullen onze buikjes.
We brengen de auto naar Hertz waar vriendelijk wordt voorgesteld om ons met de huurauto af te zetten bij de luchthaven. Dan hoeven we namelijk niet extra te sjouwen. Nogmaals hier kunnen veel landen wat van leren. Op keflavik is ook alles koek en ei, half uur voor het inchecken van de koffers, kwartiertje door de security en aangezien iedereen op tijd bij de gate is vertrekt het vliegtuig 20 minuten vroeger! Tijdens de vlucht krijgen we nog iets lekkers omdat het de IJslandse onafhankelijkheid`s dag is.
Eenmaal in Nederland weet ik meteen weer wat ik hier mis. Het is enorm druk, mensen zijn zeer gehaast en gestrest. Het duurt niet lang of ik wordt overhoop gelopen door iemand die wederom haast heeft. De bagage hebben we best snel, echter de stapels bagage die ergens in een hoekje staan geven weer dat Schiphol het echt niet op orde heeft. Dat blijkt ook wanneer we de P3 af willen rijden. Of we even €110 willen betalen want dat hadden we nog niet gedaan…. Uiteraard was alles vooraf betaald en gelukkig had ik ook overal bewijs van zodat we na 20 minuten wachten (want ja personeel tekort) onze trip naar huis konden vervolgen.
IJsland, je was weer geweldig, tot de volgende keer!