In zomer 2018 had ik met een andere fotograaf al een poging gedaan om de bloedmaan vast te leggen. Het was heerlijk warm die avond maar helaas veel te bewolkt.
Toen er in januari 2019 wederom een kans was greep ik deze met beiden handen aan. In de ochtend dat ik naar de koppelpoort reed zag ik de (toen nog normaal uitziende maan) al mooi boven een akker staan met weinig lichtvervuiling.
In de middag ging ik nog eens terug en zocht mogelijke parkeerplekken. Mijn idee was namelijk om de camera op het statief buiten de auto te plaatsen en middels de afstand bediening aan te sturen.
Dat liep even anders… Rond half vijf ging de wekker, snel even de hond een plas laten doen en vertrokken naar de betreffende akker. Auto geparkeerd, statief geplaatst, camera met 300mm F2.8 en 2.0 converter (600mm in totaal) erop en gaan met de banaan.
Damn, de maan verplaatste zich zo snel dat ik niet vanuit de auto aan de slag kon. Dan de kou maar in. Ik heb totaal zo`n 2 uur bij -7 staan fotograferen.
Een voorbijganger kwam vragen wat ik aan het doen was en of ik wel iets kon zien. Een blik op het LCD scherm van de camera gaf de gevraagde informatie “jeetje die is dicht bij!”
In mijn hoofd zat een compositie van de verschillende fases van de maansverduistering en de bloedmaan ofwel de “super wolf bloedmaan”. Ik was helaas te laat voor alle fases maar het meeste heb ik kunnen pakken.
Het was even afzien maar meer dan de moeite waard!
